Pattiyal, again…

பட்டியல் படத்துக்கு இதை விடவும் சிறப்பாக விமர்சனம் எழுதமுடியாது.

At the end, what Pattiyal represented to me was not just a good story affectingly told, but a pointer that Tamil cinema has come a long way in its representation of real people. Kosi and Selva are from the slums, and when Kosi faints, Selva sees a pot of water nearby. In an earlier film, he’d have cupped some water in his palm and sprinkled it on Kosi to revive him. Here, he just drops the pot on Kosi’s head. The gesture gets laughs, all right, but it also gets it right. The people here look and feel real. They’re rowdies, yes, but not one person has a scarf knotted around his neck or a big, fake mole on his cheek or wears a lungi propped up by a studded belt or speaks in that exaggerated Madras-thamizh lingo that Kamal Haasan uses in every other comedy of his. You’ll also be happy to know that not one person answers to the name of Jambu.

சத்தியமான வார்த்தைகள்.

ஆசாத் அனுபவம் வேறு மாதிரி இருக்கிறது. படம் அவருக்குப் பிடித்திருக்கிறது. ஆனால், காட்சிகளின், களங்களின், பின்புலத்தின் நம்பகத்தன்மை குறித்து கேள்விகள் வைக்கிறார் இங்கே..