ரா.கி. ரங்கராஜன்: முதுமை என்பது லாபமா, நஷ்டமா?

ஜ.ரா. சுந்தரேசன், ரா.கி. ரங்கராஜன், புனிதன்

‘அண்ணாநகர் டைம்ஸ் பத்திரிகையில் நீங்கள் எழுதும் கட்டுரைகளைத் தவறாமல் படித்து வருகிறேன். ரொம்ப நகைச்சுவையாக, சுவாரஸ்யமாக எழுதி வருகிறீர்கள்….’ என்று எனக்கு வரும் ஒரு கடிதம் ஆரம்பிக்குமானால் நான் போச்சுடா சாமி என்று எண்ணிக் கொள்வேன். காரணம், அடுத்து என்ன வரிகள் வரும் என்று புரிந்துவிடும்.

‘ஆனால் நீங்கள் நாலு பேருக்கு உபயோகமானதை எழுதுவது கிடையாது….’, ‘இன்னின்ன பிரசினைகளைப் பற்றி நீங்கள் வாய் திறப்பதில்லை…’, ‘போன வாரம் நீங்கள் எழுதியதில் ஒரு தப்பு’ என்றுதான் கடிதத்தின் அடுத்த பாரா ஆரம்பமாகும்.

இதுபோலத்தான், பாடியிலிருந்து ஒரு பெரியவர் கடிதம் எழுதியிருக்கிறார். ‘நாலு மூலை நிகழ்ச்சிகளைத் தவறாமல் படிக்கும் அன்பர்களில் அடியேனும் ஒருவன். மிக அழகாகவும் ஹாஸ்யமாகவும் எல்லாரும் ரசிக்கும்படியாகவும் எழுதி வருகிறீர்கள்’, என்று தொடங்கி, ‘சில தவறுகளையும் செய்கிறீர்கள். உதாரணமாக, சிதம்பரத்திலிருந்து விருத்தாசலத்துக்கு ரயிலில் போனதாக எழுதியிருப்பது தவறு. அப்படி நேரடி ரயிலே கிடையாது’ என்று சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறார். (விருத்தாசலத்திற்கு நான் ரயிலில் போனது உண்மை. வேறு மார்க்கமாக இருக்கலாம் எனக்கு நினைவில்லை.)

தபால், தந்தி இலாகாவில் 35 வருட காலம் பணியாற்றிய பின், 1988ல் ஓய்வு பெற்றதாகக் கூறியுள்ள இந்த அன்பர், நான் மூன்று விஷயங்களைக் குறித்து எழுத வேண்டும் என்று வற்புறுத்தியிருக்கிறார். மூன்றும் ஒரிஜினல்!

முதலாவதாக, வழிப்பறி, வீடு புகுந்து திருட்டு, ஜேபடி முதலிய குற்றங்கள் புரிவோரைச் சிறையில் அடைப்பது வீண் செலவு. பதிலாக, கைவிலங்கு போட்டுத் தெருத் தெருவாக இழுத்துச் செல்ல வேண்டும்.

இரண்டாவதாக, வீட்டுச் சொந்தக்காரர்கள் குடியிருப்போரிடம் வருடா வருடம் வாடகை உயர்த்து கிறார்கள். ஆனால் சொத்து வரியைக் குறைவாகக் கட்டுகிறார்கள். இந்த வரியை தாட்சண்ணிய மில்லாமல் நிர்ணயம் செய்து, குறிப்பிட்ட தேதிக்குள் அதைக் காட்டாவிட்டால் வீட்டை ஜப்தி செய்வோம் என்று பெரிய எழுத்தில் நோட்டீஸ் எழுதி வாசலில் ஒட்ட வேண்டும்.

மூன்றாவதாக, இவர் சொல்லியுள்ள யோசனை :

சுமார் 10, 15 வருடத்துக்கு முன் ரிடையரானவர்களுக்கு, இன்று அவர்கள் பணியில் இருந்தால் என்ன சம்பளம் வருமோ அதை கணக்கிட்டுப் பென்ஷன் தருகிறார்கள். ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் 1000, 1500 ரூபாய் ஓய்வூதியம் பெற்று வந்தவர்கள் இன்று 7000 ரூபாய்க்கு மேல் வாங்குகிறார்கள். வைத்தியச் சலுகைகள் வேறே தனி. இவர்கள் வசதிக் குறைவானவர்கள் அல்ல. தற்போது மத்திய அரசிலும், மாநில அரசிலும் நிலவும் நிதி நெருக்கடியை நினைத்து வசதி படைத்தவர்கள் மனமுவந்து தங்களுக்குக் கிடைக்கும் ஓய்வூதியத்தில் ஒரு பகுதியைக் குறைத்துக் கொள்ள முன்வர வேண்டும். அரசாங்கமும் இதற்காக ஒர் அறிக்கை விட வேண்டும்.

எப்படி இந்த யோசனை!

இவர் நேர்மையான மனிதர். தனது முழு முகவரியையும் தந்திருக்கிறார். ஆனால் அதை நான் இங்கே தரத் தயாராயில்லை. காரணம், இவருடைய தியாக சிந்தனை எல்லாப் பென்ஷன்தாரர் களுக்கும் இருக்காது. வாக்கிங் ஸ்டிக்கை எடுத்துக் கொண்டு இவரைத் தாக்கப் புறப்பட்டு விடுவார்கள். இவருடைய பாதுகாப்பை முன்னிட்டே அந்த விலாசத்தைச் சொல்லவில்லை.

இவர் இப்படிச் சொல்ல, ஹிந்துவில் ஆசிரியருக்குக் கடிதங்கள் எழுதியுள்ள ஒரு முதியவரோ, எழுபது வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களுக்கு விபத்து இன்ஷ்யூரன்ஸ் திட்டம் ஏற்றுக் கொள்ளப்படுவ தில்லை என்ற விதியை மாற்ற வேண்டும் என்று கூறியிருக்கிறார். ரொம்பக் காலம் முன்பு இந்த வரம்பு நிர்ணயிக்கப்பட்டதென்றும், இப்போது இந்தியர்களின் சராசரி ஆயுட் காலம் அதிகரித்திருப் பதால் எண்பது வயது வரை விபத்து இன்ஷ்யூரன்ஸ் தரப்பட வேண்டும் என்றும் இவர் கூறியிருக்கிறார்.

நியாயம்தான். ஆனால் ஆரோக்கிய வசதிகள் பெருகப் பெருக, ஆயுட் காலமும் நீடிக்கப் போகிறது. பிரசினைகளும் வளரப் போகின்றன. மூப்பே அடையாமல் என்றும் இளமையாக இருக்க வேண்டுமென்று ஒவ்வொரு மனிதனும் ஆசைப்படுகிறான். அது சரியா?

காலம் சென்ற டாக்டர் டி. ஞானசம்பந்தன் ‘Future Scenarios’ என்ற தன் புத்தகத்தில், இதைப் பற்றி ஒரு தனி அத்தியாயத்தில் அலசியிருக்கிறார். மனிதன் முதுமை அடையாமல் இளமையுடனும் சக்தியுடனும் நீண்ட காலம் வாழ்வதற்கு வகை செய்யும் மாத்திரைகள் எதிர்காலத்தில் கண்டு பிடிக்கப்படலாம் என்றும், அப்படி நேர்ந்தால் ஜனத்தொகை பெருகி, சமுதாயம் பெரும் அபாயங்களைச் சந்திக்க நேரிடும் என்றும் எடுத்துக் காட்டியிருக்கிறார். இதை அடிப்படையாக வைத்து, ஜான் நிதாம் என்பவர் எழுதியுள்ள ஒரு நாவலையும் சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறார்.

அந்த நாவலில் ஒரு விஞ்ஞானி, மனிதன் முன்னூறு வருடம் உயிர் வாழ்வதற்கு ஒரு மருந்து கண்டுபிடித்து, அதைத் தன மகளுக்கும் மகனுக்கும் மட்டும் அவர்களுக்கே தெரியாமல் ரகசியமாகக் கொடுத்திருக்கிறார். அதன்படி மூன்று வருடத்துக்கு ஒருமுறைதான் ஒரு வயது ஏறும். ஒரு நாள் அவர்களிடம் அந்த உண்மையை உடைக்கிறார்.

மகள் காச்சு மூச்சென்று கத்துகிறாள். ”இது பயங்கரம்! என்னைச் சுற்றி எல்லாரும் ஒவ்வொருவராய்ச் செத்துக் கொண்டிருப்பார்கள்! ஒவ்வொரு சூழ்நிலையும் செத்துக் கொண்டிருக்கும்! நான் அதைப் பார்த்துக் கொண்டு தொடர்ந்து தொடர்ந்து தொடர்ந்து உயிர் வாழ்வதா? சகிக்கவில்லை! வேண்டாம், வேண்டாம்! அந்தத் தனிமை எனக்கு நரகமாக இருக்கும். எல்லாரையும் போல நானும் மூப்பு எய்தி, வயதாகி இறந்து போகவே விரும்புகிறேன்!” என்று அப்பாவிடம் சண்டை போடுகிறாள்.

‘இளமை மருந்து’ சாப்பிட்ட மகனுக்கு வேறு விதமான பிரசினை. அவன் மனைவி படா சண்டை போடுகிறாள். ”உங்களுக்கு இளமை மருந்தைக் கொடுத்த உங்கள் அப்பா எனக்கு ஏன் கொடுக்கவில்லை? இப்போது எனக்கு உலக நியதிப்படி இருபத்தேழு வயது! மருந்து சாப்பிட்டிருந்தால் இருபத்துநாலுதான் ஆகியிருக்கும். சொந்த மருமகளையே ஏமாற்றியிருக்கிறாரே!” என்று மாமனாரைத் திட்டுகிறாள்.

நாவலின் முடிவு என்ன என்பதை டாக்டர் ஞானசம்பந்தன் சொல்லவில்லை. அனேகமாக அந்த விஞ்ஞானி சிண்டைப் பிய்த்துக் கொண்டு பைத்தியக்கார ஆஸ்பத்திரியில் இருப்பார். அல்லது தற்கொலை செய்து கொண்டிருப்பார்.

---

ஜ.ரா. சுந்தரேசன்
புனிதன்
ரா.கி. ரங்கராஜன்

நாலு மூலை

சில சண்டைகள், சில தகவல்கள்

கர்நாடக சங்கீதத்தின் மேம்பாட்டுக்காகப் பாடுபடும் பத்திரிகைகளில் ஒன்று ‘ஸங்கீத ஸரிகமபதநி’.

நல்லி குப்புசாமி செட்டியார் இதன் நலைமைப் புரவலர்.(மாத இதழ் என்று சொல்லிக்கொள்கிறதேயழிய அப்படி யெஎன்றும் இது ரெகுலராக வருவதாய்த் தெரியவில்லை.)

ரொம்ப மேதாவித்தனமான சங்கீத நுணுக்கங்களுக்குள் புகுந்து என்னைப் போன்ற சாமானியனின் மூளையை

சிரமப்படுத்துவதில்லை இந்த இதழ். சங்தீ மேதைகளின் வாழ்க்கை வரவாறுகளை சிறு சிறு துணுக்குகளுடன் சேர்த்துத் தருகிறது. அதே சமயம், கொஞ்சம் வம்பு தும்புகளையும் வெளியிடுகிறது.

உதாரணமாக, ஓர் இதழில் குன்னக்குடி வைத்தியநாதன் மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். இவர் இசை நாடக மன்றத்தின் தலைவராக இருந்தபோது தனக்கு வேண்டப்பட்ட சிலரின் பெயர்களைக் கலைமாமணி விருதுக்கு

சிபாரிசு செய்தாராம். தகுதியுள்ள பலரின் பெயர்களை நீக்கிவிட்டாராம். இது பற்றி விளக்கம் கேட்டுப் பத்துக் கேள்லிகள் கேட்டார்களாம். பதில் இல்லையாம். தகவல் அறியும் உரிமை சட்டத்தின்படி மறுபடியும் அந்தக் கேள்விகளை அனுப்பிய பின் குன்னக்குடி பதில் எழுதினாராம். ‘நீங்கள் தகலல் அறியும் உரிமை சட்டத்தின்படி சில தகவல்கள் கோரியிருக்கிறீர்கள். இயல் இசை நாடக மன்றம் அந்த சட்டத்துக்கு உட்படுமா என சட்ட நிபுணர்களிடம் விளக்கம் கேட்டிருக்கிறோம். பதில் வந்ததும் இது பற்றி முடிவெடுக்கிறோம். என்று அவர் எழுதியிருக்கிறார்.

இதன் இன்னோர் இதழில், சென்னை நகரைத் தவிர வேறு ஊர்களில் கர்நாடக சங்கீத இசை நிகழ்ச்சிளைக் கேட்க முடியவில்லை என்று டி.ன். சிவராமகிருஷ்ணன் என்ற ரசிகர் அங்கவாய்த்திருக்கிறார். அங்கலாய்ப்போடு

நின்று விடாமல் காரசாரமாத் திட்டியிருக்கிறார். ‘அரக்கோணம், ஆரணி, காட்பாடி, விழுப்புரம் – ஏன், தமிழ்

நாட்டில் பல நகரங்கள் சங்கீதம் என்றால் என்னவென்றே தெரியாத பாலைவனப் பகுதிகள். இங்கெல்லாம் ஆலயங்களில் சங்கீதக் கச்சேரிகள் நடைபெறுவதில்லை. இவற்றை நடத்தும் சபாக்களும் இல்லை. இங்குள்ளவர்களுக்குக் ‘கர்நாடக சங்கீதம்.’ என்றால் என்னவென்றே தெரியாது,’ என்று எழுதியிருக்கிறார்! அந்த ஊர்க்காரர்கள் பாயப் போகிறார்களே என்று பயப் படவில்லை.

தலையங்கங்கள் சபாக்காரர்களையும் வித்வான்களையும் சகட்டு மேனிக்கு சாடுகின்றன.

இவ்வாறு, ‘ஸங்கீத ஸரிகமபதநி’ விவகாரமான விஷயங்களை அங்கங்கே தாளித்திருந்த போதிலும், சங்கீத

ரசிகர்களுக்குத் ¦திரியாத பல செய்திளைத் தருகிறது. ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளுக்கும் பஞ்சமில்லை.

பழைய ஓலை சுவடிகளில் திவ்வியப் பிரபந்தத்தின் நாலாயிரம் பாடல்களுக்கும் பண்களும் தாளங்களும்

குறிப்பிட்டிருந்ததாயும், அச்சுப் பதிப்பில் அவை மறைத்து விட்டன என்றும் ஒரு கட்டுரை குற்றம் சாட்டுகிறது.

அன்னமாச்சாரியாரைப் பற்றிய ஒரு கட்டுரையிலிருந்து அவருக்கு நேரடி சிஷ்யர்கள் இல்லை என்றும், மகன்

பெத்த திருமலாச்சார்லுவும் பேரன் சின்ன திருமலாச்சசார்லுவும் அவரது, கீர்த்தனங்களை செப்புத் தகடுகளில்

பதித்து பாடல் இயற்றப்பட்ட நாள், தேதி, நட்சத்திரம், வருடம் ஆகியவற்றைக் குறிப்பிட்டு, பாடல் முடிந்ததற்கு

அடையாளமாக இருபுறமும் சங்கு சக்கர அடையாள சின்னங்களையும் பொறித்தார்கள் ¦ன்று தெரிகிறது.

‘தஞ்சை நால்வர்’ குறித்த கட்டுரையில் காணப்படும் சுவையான விடீயங்கள்: நால்வாரில் மூன்றாவது சகோதரரான

சிவானந்தம், தஞ்சை மன்னர் சிவாஜியின் நெருங்கிய நண்பராக விளங்கினார். ஹோலிப் பண்டியகையின் போது அந்த மன்னர் சிவானந்தத்தின் வீட்டுக்கு சென்று அவர் மீது வண்ண நீர் தெளித்துக் கொண்டாடினால். ஆண்களும் நாட்டியமாடலாம் என்ற முறையை சிவானந்தம் முதன் முதல் தொடங்கி, திருமறைக்காட்டில் பண்டார வகுப்பைச் சேர்ந்த ஒருவருக்கு நாட்டியம் கற்றுத் தந்து அரசவையில் அரங்கேற்றம் செய்து வைத்தார். ஆண்கள் மட்டுமே ஆடி வந்த கதக்களி நடனத்தில் பரத நாட்டிய உத்தி சேர்த்து, ‘மோகினி ஆட்டம்’ என்ற நடனத்தை மலையாள நாட்டில் நிலைபெற செய்தவர் இவர்.

எம்.எம்.தண்டபாணிதேசிகர்’ பட்டினத்தார்’ திரைப்படத்தில் பட்டினத்தாராக நடித்துப் பாடியதைப் பார்த்து, பக்தி மேலீட்டால் பலர் சன்னியாசியாக மாறினார்கள்.

‘அலையாயுதே கண்ணா’ வை இயற்றிய ஊத்துக்காடு வேங்கட சுப்பயரின் சொந்த ஊர் ஊத்துக்காடு அல்ல.

மன்னார்குடியில் பிறந்தவர். இளம் வயதில் பெற்றோரை இழந்ததால் ஊத்துக் காட்டில் உள்ள மாமன் வீட்டில் வளர்ந்தார். திருமண வீடுகளில் பாடப்படும் ‘கெளரி கல்யாணமே வைபோகமே’ இவர் இயற்றியது.

மும்மூர்த்திகளில் ஒருவரான முத்துஸ்வாமி தீட்சிதரின் தம்பி பாலுஸ்வாமி தீட்சிதர், சுமார் இருநூறு வருடங்களுக்கு முன் சென்னை செயின்ட் ஜார்ஜ் கோட்டையில் நடைபெற்ற ஒரு பாண்டு வாத்திய கோஷ்டியைப் பார்த்தார். அந்தக் குழுவில் இசைக்கப்பபட்ட வயலின் வாத்தியத்தில் மோகம் கொண்டு, மணலி சின்னஸ்வாமி முதலியார் கொடுத்த ஆதரவில், மூன்று வருடகாலம் அந்த வாத்தியத்தைப் பயின்றார். அதன் பிறகே கர்நாடக சங்கீதத்தில் வயலின் புழக்கத்துக்கு வந்தது.

நல்ல நாள், கிழமை, ராகு காலம் முதவியவற்றில் மதுரை மணி ஐயருக்கு மிகந்த நம்பிக்கை உண்டு.

‘நவக்கிரகங்கள்தான் நம்மை வழி நடத்தி செல்கின்றன. ஆகவே கிரகங்களின் சக்தி என்னை என்ன செய்யும் என்ற கருத்துக் கொண்ட கிரஹபலமேமி என்ற பாட்டைப் பாட மாட்டேன்’ என்று சொன்னவர் அவர். நிதிசாலசுகமா என்ற கல்யாணி ராகப் பாடலையும் அவர் பாடமாட்டார். ‘அட்வான்ஸ் வாங்கிக் கொண்டு பாட வந்து, கச்சேரி முடிந்ததும் மீதிப் பணத்தைக் கை நீட்டி வாங்கி கொள்கிற நாம் இப்படலை பாடத் தகுதியற்றவர்’ என்ற கூறி

சிரிப்பார்.

அபூர்வமாக ஒரே ஒரு இதழில் காணப்பட்ட ஜோக்:

‘என் அப்பா சங்கீத வித்வான். அம்மாவும் பாடுவாள். அண்ணனுக்கு மிருதங்கம் வாசிக்கத் தெரியும். அண்ணி வீணை வாசிப்பாள்…’

‘சரி, நீ என்ன பண்ணறே?’

‘தனிக் குடித்தனம் வந்துட்டேன். வேறென்ன பண்றது?’

---

அம்மாவாது! அப்பாவாது!!

”இந்தியர்களாகிய நீங்கள் ரொம்ப சுயநலக்காரர்கள். உங்கள் குடும்ப வாழ்க்கையைப் பார்த்தாலே தெரிகிறது,” என்றாராம் அந்த பிரிட்டிஷ்காரர்.

”எப்படிச் சொல்கிறீர்கள்?” என்று ரோஷமாகக் கேட்டாராம் என் நண்பர்.

”பின்னே என்ன? நீங்கள் குழந்தை பெற்றுக் கொள்வது ஏதோ இன்ஷ்யூரன்ஸ் பாலிஸி எடுத்துக் கொள்கிற மாதிரி இருக்கிறது. பிற்காலத்தில் நமக்கு ஆதரவு வேண்டும், நம்மைக் காப்பாற்ற ஆள் வேண்டும் என்று உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதற்காகவே குழந்தை பெற்றுப் படிக்க வைத்து வளர்க்கிறீர்கள்,” என்று மேலும் அவர் குற்றம் சாட்டினாராம்.

”உலகம் பூராவும் அப்படித்தானே?”

”இல்லை. அமெரிக்கர்கள், பிரிட்டிஷ்காரர்கள், ஐரோப்பியர்கள் முதலிய நாங்கள் அப்படிச் செய்வதில்லை. பதினைந்து பதினாறு வயதானதும் உன் வாழ்க்கையை நீயே பார்த்து கொள் என்று குழந்தைகளை வெட்டி விடுகிறோம்.”

”வெட்டி விட்டு?”

”எங்கள் வாழ்க்கையின் பிற்காலத்தைத் திட்டமிட்டு சீர் செய்து கொள்கிறோம். பிள்ளைகளை வீட்டைவிட்டு அனுப்பி வைக்கும் போது, பெற்றோருக்கு நாற்பது வயது ஆகியிருக்கும். பாக்கிக் காலம் பூராவையும் தங்களுக்காகவே செலவிட்டுக் கொள்வதால், வயோதிக காலத்தில் மகனுடைய கையையோ, மகளுடைய கையையோ எதிர்பார்த்து நிற்க வேண்டிய தேவையில்லை. இந்தியர்களைப் பாருங்கள். வளர்த்தேன், படிக்க வைத்தேன், ஆளாக்கினேன். இன்றைக்கு என்னை அம்போ என்று விட்டு விட்டுப் போய்விட்டான் என்று புலம்புகிறார்கள்!” என்றாராம் அந்த பிரிட்டிஷ்காரர்.

என்னிடம் இதைச் சொன்ன நண்பர், ”பாசம், பிரியம் என்பதெல்லாம் வெள்ளைக்காரர்களுக்கு கிடையாது. நாங்கள் அப்படி இல்லை என்று அவரிடம் சொல்லி வைத்தேன். ஆனால், சமீபகாலமாக முதியோர்களின் பரிதாப நிலைமையைக் கவனித்தால் வெள்ளைக்கார முறை சரிதானோ என்று தோன்றுகிறது” என்றார்.

இந்த நண்பர் சிறு தொழிற்சாலையன்றை நடத்தி வருகிறார். ஒழிந்த வேளையில் ஒரு தொண்டு நிறுவனத்தில் பணிகளில் பங்கேற்கிறார்.

அவர் விவரித்த பல கண்ணீர்க் கதைகளில் இரண்டை மட்டும் இங்கே சொல்கிறேன்.

1. ·பிளாட்பாரத்தில் வயதான பெண்மணி ஒருத்தி மயக்கம் போட்டுக் கிடப்பதாக ஒரு ·போன் வந்தது. அழைத்து வாருங்கள் என்று சொன்னோம். ஆட்டோவில் அழைத்து வந்தார் அந்த இளைஞர். ‘நடைபாதையில் இந்த அம்மாள் கிடப்பதைத் தற்செயலாகப் பார்த்தேன்’ என்று சொன்னார். அவருடைய பெயர், முகவரியை குறித்துக் கொண்டு அவரை அனுப்பிவிட்டு, அந்த அம்மாளுக்கு வைத்திய உதவிகள் செய்தோம். இரண்டு மூன்று நாட்களில் எழுந்து உட்கார்ந்து பேசும் அளவுக்கு அவர் குணம் அடைந்தார்.

”என்னை இங்கே அழைத்து வந்தவர் எங்கே?” என்று கேட்டார். ”அவர் யாரோ புண்ணியவான். இங்கே உங்களைக் கொண்டு வந்து விட்டு விட்டுப் போனார்” என்றோம்.

”அவன் யாரோ இல்லீங்க. என்னுடைய சொந்தப் பிள்ளை. பெண்டாட்டியுடன் சேர்ந்து என்னை அடித்து உதைத்து வாசலில் தள்ளிவிட்டான்!” என்று கண்ணீர் விட்டார் அந்த அம்மாள்.

பிறகுதான் புரிந்தது. அடித்தது உதைத்ததோடு இல்லை. சாப்பாட்டில் நிறைய மயக்க மருந்தைச் சேர்த்துக் கொடுத்து, பேச முடியாத நிலையை ஏற்படுத்தி எங்களிடம் கொண்டு வந்து தள்ளியிருக்கிறான் என்பது.

அவன் கொடுத்திருந்த பெயர், விலாசம் பொய்யானது. அந்த அம்மாள் சரியான விலாசம் சொல்லியதும், அந்த இளைஞனைப் பிடித்து வந்து, அம்மாவை அழைத்துக் கொண்டு போகும்படி சொன்னோம்.

”என் அம்மா அங்கே வந்தால் என் பெண்டாட்டியை இங்கே கொண்டு வந்து விட வேண்டியிருக்கும். எது தேவலை? நீங்களே சொல்லுங்கள்” என்றான் அவன்! ”உங்கள் குடும்பப் பிரச்சனையை நீங்களே தீர்த்துக் கொள்ளுங்கள்” என்று சொல்லி, அம்மா, பிள்ளை இருவரையும் அனுப்பிவிட்டோம்.

2. ஒரு பால்ய விதவை. வசதியுள்ளவர். வாழ்க்கையில் பிடிப்பு வேண்டும் என்பதற்காக, உறவுக்காரர்களின் குழந்தைகளை ஒவ்வொருவராக அழைத்து வந்து வீட்டில் வைத்துக் கொண்டு படிப்பு, வேலை, கல்யாணம் என்று அவர்கள் வாழ்க்கையைச் செம்மைப்படுத்துவதிலேயே தன் வாழ்க்கையைச் செலவழித்திருக்கிறார். கிட்டத்தட்ட இருபத்தைந்து சொந்தக்காரக் குழந்தைகளை அந்த மாதிரி ஆளாக்கியிருப்பார். வயது எண்பத்தைந்துக்கு மேலாயிற்று. கடுமையான நோய் பாதித்தது. எல்லோரும் அவரைப் பற்றிக் கதை கதையாக நல்லதையே சொன்னார்களே தவிர, யாரும் தங்களுடன் வைத்துக் கொள்ளத் தயாராயில்லை. எங்களிடம் கொண்டு வந்து ஒப்படைத்தார்கள். அது சாயங்கால நேரம். ”நான் இனிமேல் இங்கே தான் இருக்க வேண்டு¡மா?” என்று கேட்டார். ”ஆமாம்மா. நாங்கள் நன்றாய்ப் பார்த்துக் கொள்கிறோம்” என்றோம். சரியென்று சொல்லிப் படுத்துக் கொண்டார். காலையில் பார்த்தால் இறந்துப் போயிருந்தார். ராத்திரி பூரா எவ்வளவு மனம் புழுங்கினாரோ! அவ்வளவு பேருக்கு அவ்வளவு உதவிகள் செய்தும் இந்த நிர்க்கதிக்கு ஆளானோமே என்று எத்தனை வேதனைப்பட்டாரோ, பாவம்! ஒரே ராத்திரியில் அவருடைய உயிர் பிரிந்துவிட்டது.

மேற்கண்ட இரு நிகழ்ச்சிகளைக் கூறிய நண்பர் ”எங்கள் தொண்டு நிறுவனத்தில் நாங்கள் யாரிடமும் பணம் வாங்குவதில்லை. உண்மையாகவே அனாதைகளாக இருப்பவர்களை மட்டுமே சேர்த்துக் கொள்கிறோம். ஆனால் பணம் படைத்த வயோதிகர்கள் நிறையக் கட்டணம் செலுத்தி வசதியான முதியோர் இல்லங்களில் சேர்ந்து கொள்கிறார்கள். முதியோர் இல்லங்களும் தற்போது ஒரு பிஸினஸாக ஆகிவிட்டன. சில சமயம், நாலைந்து பென்ஷன்காரர்கள் சேர்ந்து ஒரு வீடு அமர்த்தி, சமையலுக்கும் மற்ற வேலைகளுக்கும் ஆள் போட்டுக் கொண்டு வாழ்க்கையை ஓட்டுகிறார்கள். எப்படியாயினும் பழைய கூட்டுக் குடும்பத் தத்துவம் காற்றிலே பறந்துவிட்டது. இது கமர்ஷியல் யுகம். அவனவனுக்குத் தன்னுடைய குடும்பத்தைக் காப்பாற்றுவதே பெரிய காரியமாக இருக்கும் போது அப்பாவாவது, அம்மாவாவது! அந்த பிரிட்டிஷ்காரர் சொன்னது போல, இளம் வயதிலேயே பாசங்களை அறுத்துக் கொண்டு தன்னுடைய வயோதிக காலத்துக்கு ஏற்பாடு செய்து கொள்வதுததான் மேல் என்று தோன்றுகிறது” என்று வருத்தத்துடன் சொல்லிப் பெருமூச்சு விட்டார்.

”அப்படியெல்லாம் நம்பிக்கை இழக்காதீர்கள். நம்முடைய பண்பாடு, பாவ, புண்ணிய உயர்வு, பெரியவர்களிடம் பக்தி இவையெல்லாம் ஒரு நாளும் மறையாது” என்று தத்துவம் பேசி விடை கொடுத்தேன் நண்பருக்கு.

இருந்தாலும் அன்று ராத்திரி பூரா தூக்கமில்லை.

---

நாயிடம் அன்பு காட்டுங்கள்

இந்தப் பகுதியில் நான் எழுதும் கட்டுரைக்கு, கட்டுரையிலும் ஒரு பாராவுக்கு, பாராவிலும் ஒரு வாக்கியத்துக்கு, வாக்கியத்திலும் ஒரு வார்த்தைக்கு இப்படியரு பயங்கர பாதிப்பு இருக்கும் என்று நான் கனவிலும் நினைத்ததில்லை. ஒரு வகையில் பெருமையாக இருக்கிறது. இன்னொரு வகையில் ஜாக்கிரதையாக எழுத வேண்டுமென்ற பயமும் ஏற்படுகிறது.

விஷயம் யாதெனில்,

K4 போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குப் போகும் சாலையில் சொறி நாய்கள் நாலைந்து தாவி வருகின்றன என்றும், பிடித்துச் செல்வார் யாருமில்லை என்றும், ‘மாற்ற முடியாத விஷயங்கள்’ என்ற பட்டியலில் ஒன்றாகக் குறிப்பிட்டிருந்தேன்.

ஞாயிற்றுக் கிழமை காலைதான் பத்திரிகை வெளிவந்திருக்கும். பகலுக்குள் மூன்று பெண்மணிகள் வெவ்வேறு நேரத்தில், வெவ்§று இடத்திலிருந்து போன் செய்தார்கள். பிலுபிலுவென்று பிடித்துக் கொண்டார்கள் என்று சொல்லமாட்டேன். ஆனால் அப்படி நான் எழுதியது ரொம்பத் தவறு என்று மட்டும் அழுத்தமாகச் சொன்னார்கள். ‘சொறி நாய்’ என்றால் வெளிநாய் என்று அர்த்தம் செய்து கொண்டு கார்ப்பரேஷன்காரர்கள் அவைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு போய் ரொம்பக் குரூரமான முறையில் கொன்று விடுகிறார்கள் என்றார் ஒரு சகோதரி. (Stray Dog என்பதைத்தான் நான் சொறி நாய் என்று குறிப்பிட்டுவிட்டேன். தெரு நாய் என்று சொல்லியிருக்கலாமோ என்னவோ)

இரண்டாவது சகோதரியும், நாய்கள் கொலை செய்யப்படும் முறை ரொம்பக் கோரம் என்றார். அவர் விவரித்த முறைகளை இங்கே நான் விவரித்தால், பலவீன இதயமுள்ளவர்களுக்கு பயங்கர சொப்பனம் வரும்.

”இந்த நாய்கள் குறுக்கே தாவி ஓடுவதைப் பார்த்தால் பயமாயிருக்கிறதே” என்றேன்.

”நீங்கள் பயப்படவே வேண்டாம். ஒரு கவளம் சோறு போட்டால் வாலைக் குழைத்துக் கொண்டு உங்கள் பின்னாலேயே வரும்” என்றார்.

”பின்னாலேயே வீட்டுக்கு வந்தால்?” என்றேன்.

”வரட்டுமே? வளர்த்துவிட்டுப் போங்களேன். வீட்டுக்கு ஒரு நாய் வளர்க்கலாம். நான் தெருவில் கிடந்த ஒரு அனாதை நாய்க் குட்டியை வீட்டுக்கு எடுத்து வந்து சோறு ஊட்டி வளர்த்தேன். எவ்வளவு விசுவாசமாயும் பிரியமாயும் பழகுகிறது தெரியுமா? நான் சுவாமி சன்னதியில் விஷ்ணு சகஸ்ரநாமம் சொல்லும்போது, ஸ்தோத்திரம் முடியும் வரை பக்கத்திலேயே நின்று கொண்டிருக்கிறது,” என்றார். தொடர்ந்து, ”நாய்கள் விஷயத்தில் மட்டுமில்லை, மாடுகளை லாரியில் ஏற்றி அனுப்புகிறார்களே, அது இன்னொரு கொடுமை” என்றார்.

”மாடுகளை வியாபாரம் செய்வது சட்டப்படி தடை செய்யப்படவில்லையே?” என்று கேட்டேன்.

”இல்லை. ஆனால் பண்ணைக்குப் போகிற மாடா, கசாப்புக்குப் போகிற மாடா என்று சொல்லிப் பெர்மிட் வாங்க வேண்டும். ஒரு லாரியில் ஐந்து ஆறு மாடுகள்தான் ஏற்றலாம். ஆனால் நாற்பது மாடுகள் கூட ஏற்றுகிறார்கள். இடம் போதவில்லையென்றால் காலை ஒடித்துப் படுக்கப் போட்டுவிடுகிறார்கள். கேரளாவுக்குப் போன மாடுகளை எம்.எல்.ஏ. தாமரைக்கனி தடுத்து நிறுத்தினார் என்று செய்தி வந்ததே பார்த்தீர்கள் இல்லையா?” என்றார்.

பார்த்தேன். மாடு விஷயம் இருக்கட்டும். நாய் விஷயம் சொல்லுங்கள். இப்போதுதான் தெரு நாய்களுக்குக் கருத்தடை செய்கிறார்களே, அப்புறம் எப்படி குரூரமாகச் கொல்வதாகச் சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டேன்.

”ஆமாம். ஒரு நாய்க்குக் கருத்தடை செய்தால் நூறு நாய்கள் பிறப்பதைத் தடுக்க முடியும். ஆனால் குரூரமாய்க் கொலை செய்வதுதான் அதிகம். மேனகாகாந்தி கடுமையாகத் தலையிட்ட பிறகு குரூரம் கொஞ்சம் குறைந்திருக்கிறது” என்றார்.

”சரி, இப்போது நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டேன்.

”அனாதை நாயிடம் அன்பு காட்டுங்கள் என்று எழுதுங்கள். நாய்களுக்காக வீட்டு வாசலில் ஒரு குவளையில் தண்ணீர் வைக்கும்படி சொல்லுங்கள். நாய்களிடம் பிரியம் காட்டும்படி எடுத்துச் சொல்லுங்கள் போதும்” என்றார் சகோதரி.

பதினைந்து இருபது வருடங்களுக்கு முன் என் நண்பரொருவரின் பதினாலு வயதுத் தம்பி, ஒரு தெரு நாயிடம் பிரியம் காட்டப் போய், அது அவன் கையைப் பிராண்டி, பத்து நாள்கழித்து அவனுக்குக் காய்ச்சல் வந்ததும், ஜெனரல் ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டு போனதும் அவனைக் கூண்டு மாதிரியான இடத்தில் அடைத்து வைத்ததும், அவனுக்கு அருகில் கூட யாரும் போகக் கூடாதென்று டாக்டர்கள் தடுத்ததும், மூன்று நாள் கதறிக் கதறியே அவன் உயிர் விட்டதும், உறவினர்கள் எல்லாருக்கும் கட்டாயமாகத் தடுப்பு ஊசி போடப்பட்டதும் எனக்கு நினைவு வந்தது. ஆனால் அது லட்சத்தில் ஒரு கேஸாக இருக்கலாம் – லட்சத்தில் ஒரு நாய் விஷ்ணு சகஸ்ரநாமம் கேட்பது போல.

”சரி, எழுதுகிறேன். உங்கள் பெயரையும் டெலிபோன் நம்பரையும் சொல்லுங்கள். யாராவது அனாதை நாயைக் கண்டால் உங்களுக்குத் தெரிவிக்கும்படி எழுதுகிறேன்,” என்றேன்.

டெலிபோன் நம்பரையும் பெயரையும் சொன்னார். ”ஆனால் இதைப் பிரசுரிக்க வேண்டாம். நான் ஏற்கனவே ஏராளமான நாய்களைக் காப்பாற்றி வருகிறேன். அத்துடன் விரைவில் பெங்களூருக்குப் போய்விட எண்ணம்,” என்றார்.

”வேறே யாரைத் தொடர்பு கொள்ளச் சொல்லட்டும்?” என்று கேட்டேன்.

”பிராணி நல அமைப்பைத் தொடர்பு கொள்ளலாம். ஒரு வேடிக்கை சொன்னால் நம்ப மாட்டீர்கள். ஆனால் சத்தியமான விஷயம்.”

நான் எழுதி முடித்துவிட்டு, திருத்தம் செய்து கொண்டிருந்த போது, ஒருவர் வந்தார். திடகாத்திரமான மனிதர். நான் முன்புறத்தில் இருந்ததால், ”பாலகிருஷ்ணன் என்று இங்கே யாரும் இருக்கிறார்களா?” என்று கேட்டார்.

”மாடியில் இருக்கிறார்” என்றேன்.

நாலு படி ஏறியவர் திரும்பி வந்தார். ”மாடியில் நாய் இருக்கிறதா?” என்று பயத்துடன் கேட்டார்.

”இல்லை, தைரியமாகப் போங்கள்,” என்றேன்.

நாய் மனிதனின் சிறந்த நண்பன் என்று சொல்கிறார்கள். இருந்தாலும் எப்படிப்பட்ட திடகாத்திர மனிதருக்கும் நாய் என்றால் ஒரு நடுக்கம்தான். யாரால் அதைப் போக்க முடியும்.

---

ஏதோ உங்களாலானது…

காலை மணி பத்து இருக்கும். அதற்குள்ளேயே வெப்பமும் புழுக்கமும் ஆளை அழுத்திக் கொண்டிருந்தன. முன் பக்கத்து ஸிட் அவுட்டில் உட்கார்ந்து எழுதிக் கொண்டிருந்தேன்.

டங் டங்கென்று ஒரு சத்தம்.

நிமிர்ந்து பார்த்தால், சட்டை வேட்டி மூக்குக் கண்ணாடியுடன் ஒரு ஆள், பலமான நீளமான உருட்டுக் கட்டையால் கேட்டின் இரும்புச் சட்டத்தைத் தட்டிக் கொண்டு நின்றிருந்தான்.

வயதான ஆள்தான். ஆனால் அப்படியன்றும் தள்ளாமையில் கீழே விழுந்து விடுகிற மாதிரி இல்லை. அழுக்கு முகமும் அழுக்கு உடையுமாக இருந்ததால் பிச்சைக்காரன் என்று நன்றாகத் தெரிந்தது.

(பிச்சைக்காரன் என்கிற வார்த்தையைச் சொல்லவே என்னவோ போலிருக்கிறது. கழகத் தமிழ் அகராதியைப் பார்த்தேன். ‘இரவலர்’ என்றுபோட்டிருக்கிறது. ஆனால் அது என்னவோ புலவர், கல்விமான், அறிவாளி என்று ரொம்ப கெளரவம் கொடுக்கிற சொல்லாகத் தோன்றுகிறது.)

இந்த ஆள் முன்பே இரண்டொரு முறை வந்திருக்கிறார். (‘ன்’ என்று சொல்லவும் என்னவோ போலிருக்கிறது) வாயைத் திறந்து, ஐயா, பசிக்கிறது என்றோ, தர்மம் போடுங்க சாமி என்றோ எதுவும் கேட்கமாட்டார். டங் டங் என்று தட்டிவிட்டு நிற்பார். எதாவது சில்லறை போட்டு அனுப்பிவிடுவேன்.

இந்தத் தடவை பேசாமல் இருந்தேன். மறுபடியும் டங் டங் என்று தட்டினர். ‘அப்புறமா வாங்க’ என்றேன். காதுதான் கேட்கவில்லையோ, அல்லது கேட்காத மாதிரிப் பாசாங்கோ, நேரே என்னைப் பார்த்தபடி மறுபடியும் டங் டங் என்று கேட்டில் தட்டினார். கண் நன்றாகத் தெரிகிறது என்று ஊகித்து, கையால் சைகை காட்டி ‘அப்புறமா வாங்க’ என்று மீண்டும் சொன்னேன்.

மேலும் நாலைந்து டங் டங். பிறகு என்னை முறைத்துப் பார்த்தார் – ‘நீயும் ஒரு மனுஷனா!’ என்று சொல்வது போல. பிறகு நகர்ந்து விட்டார்.

அண்டை அயல் வீடுகளிலும் இரும்பு கேட் இருக்கிறது. அங்கே எங்கேயும் கைத்தடியால் டங் டங்கென்று தட்டும் சத்தம் கேட்கவில்லை.

‘வாயைத் திறந்து நான் யாசகம் கேட்கமாட்டேன். ஆனால் நான் வந்து எதிரே நின்றதுமே தர்மம் செய்து புண்ணியம் தேடிக்கொள்ள வேண்டியது உன் கடமை’ என்று இந்த ஆளைப்போல சொல்லாமல் சொல்கிற பலர் இருக்கிறார்கள்.

மயிலாப்பூரில் இரண்டு ஆசாரமான வைதீகர்களைப் பார்த்திருக்கிறேன். நீட்டாக, சோல்ஜர்கள் மாதிரி வந்து நிற்பார்கள். கடகடவென்று ‘வேதம்’ ஓதுவார்கள். அது வேதம்தானா, அப்படியே வேதமாயிருந்தாலும் சரியாகத்தான் சொல்கிறார்களா என்பது கண்டுபிடிக்க முடியாது. (‘தப்பாக வேதம் சொல்பவனைக் காட்டிலும் நன்றாகச் சிரைப்பவன் மேல் குலத்தான் என்று கூவு’ என்று பாரதியார் ரொம்பக் கடுமையாக எழுதியிருக்கிறார்.)

ஐந்து நிமிடம் வேதம் (!) சொல்லி முடித்ததும் இருவரும் பேசாமலே நிற்பார்கள். ‘உன்னைவிட நான் உயர்ந்தவன் என்று தெரிகிறதல்லவா? மரியாதையாக சன்மானம் கொடுத்து அனுப்பு’ என்று மெளனமாய் உணர்த்துகிற தன்மானக்காரர்கள் இவர்கள்.

சாபம் கீபம் இட்டுத் தொலைப்பார்களோ என்ற பயத்தில் நானும் ஏதாவது கொடுத்தனுப்பி விடுவேன்.

ஏழை எளிய உறவினர்கள் பல சமயங்களில் உதவி தேவை என்று வெளிப்படையாகவே கேட்பதுண்டு. என்னால் இயன்றதைச் செய்வேன். வேறு வகையான சிலர் இருக்கிறார்கள். அவர்களில் ஒருவர் என் தமையனாரிடம் ஒரு நாள் ‘ஆயிரம் ஆயிரமாய்ச் சம்பாதிக்கிறே, எனக்கு அஞ்சோ பத்தோ கொடுத்தால் குறைஞ்சா போயிடுவே?’ என்று கேட்டுவிட்டார்.

அவ்வளவுதான். என் அண்ணாவுக்குக் கடும் கோபம் வந்து விட்டது. ‘என்ன இது, அதிகாரப் பிச்சையாக இருக்கிறது? ஒரு பைசா தரமாட்டேன்!’ என்று சொல்லி விரட்டிவிட்டார்.

(”அதிகாரப் பிச்சை!” எத்தனை பொருட்செறிவுள்ள அழகான தமிழ்ச் சொல்! இதைக் கண்டுபிடித்தவர் யாராயிருந்தாலும் வாழ்க!)

இன்றைய தமிழ் நகைச்சுவை எழுத்தாளர்கள் அனைவருக்கும் பிதாமகர் ஒருவர் உண்டு. அவர் பெயர் எஸ்.வி.வி. ஐம்பது அறுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவர் எழுதிய பல அற்புதமான கட்டுரைகள் சமீபகாலமாகத்தான் புத்தக வடிவில் வெளியாகத் தொடங்கியிருக்கின்றன. அவர் ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தது ஞாபகம் வந்தது.

வாசலில் பிச்சை கேட்டு ஒரு கிழவி நச்சரித்துக் கொண்டேயிருந்தாளாம். இவர் ஏதோ அவசர வேலையில் மூழ்கியிருந்ததால், போ, போ என்று விரட்டிக் கொண்டிருந்தார். அவள் போகவில்லை. அருகில் கிடந்த ஒரு சின்ன குச்சியை எடுத்து, ‘போன்னா போகமாட்டே?’ என்று ஓங்கியிருக்கிறார். அது நிஜமாகவே அந்தக் கிழவி மேல் பட்டதோ, அல்லது அதுதான் சாக்கு என்று அவன் பிடித்துக் கொண்டாளோ –

குய்யோ முறையோ என்று கூச்சலிட்டுக் கொண்டு தெருவில் விழுந்துவிட்டாள். எஸ்.வி.வி.க்குச் சங்கடமாகி விட்டது. ‘இந்தாம்மா, சத்தம் போடாதே. எழுந்து போய்த் தொலை. காசு கொடுக்கிறேன்’, என்று சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே, தெருவில் கூட்டம் சேர்ந்துவிட்டது.

ஆளாளுக்கு அந்தக் கிழவியைச் சூழ்ந்துகொண்டு, ‘என்னம்மா, அடி பட்டுடுத்தா? யார் அடிச்சாங்க?’ என்று கேட்க, அவள் மேலும் மேலும் கூவ, எஸ்.வி.வி. மேலும் மேலும் விளக்கம் சொல்ல, படா ரகளையாகிவிட்டது.

‘ஏன் சார், பாவம் கிழவி. ஏதோ பிச்சை கேட்டாள். இஷ்டமானா கொடுங்க. இல்லாட்டி, போன்னு சொன்னா போயிடறாள்! அடிச்சு விரட்டலாமா?’ என்று பல பேர் அவரைப் பிடித்துக் கொண்டார்கள்.

(நான் மேலே எழுதியிருப்பது அந்தக் கட்டுரையின் சாரமே தவிர, அதே வாக்கியங்கள் அல்ல. ஞாபகத்தில் இருப்பதைச் சொன்னேன்.)

எஸ்.வி.வி.யைத் திட்டியவர்கள் அதன்பின் தங்கள் பாட்டுக்குக் கலைந்து போயிருப்பார்களே தவிர, அந்தக் கிழவிக்கு ஒரு பைசா கொடுத்திருக்க மாட்டார்கள் என்பது நிச்சயம்.

தர்மம் பண்ணுவதிலே யாருக்கும் சந்தோஷம் கிடையாது. தர்மம் பண்ணாதவனைத் திட்டுவதென்றால் மட்டும் எல்லாருக்கும் சந்தோஷம்.

ஷேக்ஸ்பியரின் ‘கிங் ஜான்’, நாடகத்தில்.

‘நான் பிச்சைக்காரனாக இருக்கும் வரையில், பணம் வைத்திருப்பவன் இழிவானவன் என்று நினைக்கிறேன். நான் பணக்காரனாக ஆனதும் பிச்சை எடுப்பவன் இழிவானவன் என்று நினைக்கிறேன்’, என்று ஒரு வரி வருகிறது.

ஐயாமாருங்களே, அம்மாமாருங்களே, இதாங்க உலகம்.

---

சதுர்த்தி நினைவுகள்

பார்த்தசாரதி பெருமாள், கற்பகாம்பிகை, மதுரை மீனாட்சி, திருப்பரங்குன்றம் முருகன் முதலான எல்லாரும் தெய்வங்கள் நான் வழிபடும் கடவுளர்கள். ஆனால் பிள்ளையார் அப்படியல்ல. அவர் என் தோழர்.

சின்ன வயசில் பள்ளிக்கூடப் பரீட்சைக்குப் போகும்போது வழியில் காணும் பிள்ளையார்களுக்கெல்லாம் நின்று என் நெற்றியில் குட்டுப் போட்டுவிட்டுச் செல்ல ஆரம்பித்த நாள் முதல் இன்று வரை அவர் என்னைக் கைவிட்டது கிடையாது. (இந்தக் குட்டுப் போட்டுக் கொள்ளும் முறையில் விஞ்ஞான உண்மையன்று இருப்பதாக அமெரிக்காவில் இருக்கும் ஒரு நண்பர் சொன்னார். நெற்றிப் பொட்டில் அந்தக் குறிப்பிட்ட பிரதேசத்தில் மூளையைச் சுறுசுறுப்படைய வைக்கும் நரம்புகள் இருக்கின்றனவாம். குட்டுப் போட்டுக் கொண்டால் அவை ‘ஆக்டிவேட்’ ஆகின்றன என்றும், இதுபோன்ற பல வழிபாட்டு முறைகளைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்து வருவதாகவும் அவர் சொன்னார்.

ஆறாம் வகுப்போ, ஏழாம் வகுப்போ படித்த சமயம், என் அப்பா என்னை அடிக்க வந்தததும், நான் தப்பியோடி, அருகிலிருந்து ஒரு பிள்ளையார் கோவிலுக்குள் போய் ஒளிந்துகொண்டதும், துரத்திக் கொண்டு வந்த அப்பா, கோவில் வாசலில் நின்று, ”ஒய் குருக்கள்! அந்தப் பயலை வெளியே விரட்டும்!” என்று சத்தம் போட்டதும் (முன்பே இரண்டொரு முறை சொல்லியிருக்கிறேன்) ஞாபகம் வருகிறது. (ஆசார வைஷ்ணவராகையால்தான் பிள்ளையார் கோவிலுக்குள் நுழையக் கூடாதென்ற கொள்கை வைத்திருந்தார் என்று ரொம்ப நாள் கழித்துத் தான் தெரிந்தது)

கும்பகோணத்தில் என் வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் காவேரியில் கும்பேசுவர சுவாமி படித்துறை இருந்தது. அதை ஒட்டி ஒரு பழைய பெரிய மண்டபம், ஊரிலுள்ள பண்டாரம், பரதேசிகளுக்கெல்லாம் அதுதான் வாசஸ்தலம். ஆனால் பிள்ளையார் சதுர்த்தி சமயத்தில் பத்துநாள் போல அங்கே ஒட்டடை அடித்து, பெருக்கித் தண்ணீர் தெளித்துச் சுத்தம் செய்வார்கள். அங்கே சங்கீதக் கச்சேரிகள் நடைபெறும். இரண்டாவது மூன்றாவது நிலையில் உள்ள வித்வான்கள் பாடுவார்கள். மண்டபம் நிறையக் கூட்டம் இருக்கும். தவறாமல் எல்லா நாட்களும் அங்கே போய் உட்கார்ந்துவிடுவேன் சிநேகிதர்களோடு.

ஆனால் என் தந்தை காலமான சமயம் ஒரு சதுர்த்தி உற்சவர் வந்த போது, ‘தீட்டு’ என்பதால் அங்கெல்லாம் போகக் கூடாதென்று விட்டில் தடுத்துவிட்டார்கள். இருந்தாலும், திருட்டுத்தனமாக ஒரு நாள் போய்விட்டேன். அந்த ஒரு கச்சேரி மட்டும் எனக்கு ரொம்ப ஆழமாய் இருக்கிறது. சிவந்த மேனியும், கட்டுக்குடுமி, சந்தனப் பொட்டும், வைரக் கடுக்கனும், சில்க் முழுக்கைச் சட்டையுமாக ஒருவர் அன்று பாடினார். பெயர் நினைவில்லை. நாற்பது வயதிருக்கும். அருமையான சாரீரம். பிரமாதமாகப் பாடத் தொடங்கினார். மேல் ஸ்தாயியில் சஞ்சாரம் செய்யக் கையை உயர்த்தியபோதுதான் அவரும் கவனித்தார். அவையினரும் நீளத்துக்குப் பெரிதாய்க் கிழித்திருந்தது. சலவையிலிருந்து வந்திருந்த சட்டையைச் சரியாய்ப் பார்க்காமல் அப்படியே மாட்டிக் கொண்டு வந்திருந்தார். பாவம். அதன் பிறகு அவருக்கு மூடே போய்விட்டது. கையை உயர்த்தாமல் பாடுவதென்பது எந்த மகா வித்வானாலும் முடியாத காரியம். (பார்க்கப் போனால் மகா வித்வானாக இருக்க இருக்க, கை ரொம்பவுமே மேலே உயரும்) இந்த வித்வானிகளின் நிலை ரொம்பப் பரிதாபமாகிவிட்டது அன்றைக்கு. கொஞ்சம் உற்சாகம் வரும். தன்னை மறந்து பாடுவார். கை உயரும். உடனே கிழிசல் ஞாபகம் வந்து கையைத் தழைத்துக் கொண்டு போய்விடுவார்.

எனக்கு அது ஒரு மறக்க முடியாத வினாயக சதுர்த்தி. அந்த வித்வானுக்கும் அப்படித்தான் இருந்திருக்கும்.

சென்னையில் குடியேறிய பிறகு சில வருடங்கள் பிள்ளையாரை மறந்திருந்தேன். ஆனால் அவர் என்னை மறக்கவில்லை. புரசைவாக்கம் வெள்ளாளத் தெருவில் தன் கோவிலுக்கு எதிரிலேயே நான் குடியிருக்கும்படி பண்ணிவிட்டார். தெருவில் இறங்கினால் அந்தச் சின்னப் பிள்ளையார் கோவிலுக்கு ஒரு கும்பிடு போடாமல் போகமுடியாது. (அந்தக் கோவிலை இப்போது மிக அழகாக கட்டியிருக்கிறார்கள்) அலுவலக நண்பர்கள் எல்லாருமே அந்தப் பகுதியில் வசித்து வந்ததால், குமுதம் காலனியில் ஒன்றாகக் குடித்தனம் போனபோது, அங்கே காம்பவுண்டுக்கு உட்புறமாக ஒரு பிள்ளையார் மூர்த்தி பிரதிஷ்டை செய்துவிட வேண்டும் என்று முனைந்தோம். பிள்ளையார் சிலை எங்கே கிடைக்கும் என்பது தெரியாமல், மகாபலிபுரத்துக்குப் போகிறவர்களிடமெல்லாம் சொல்லி அனுப்பினோம். இதற்குள் ஒருவர், ”பிள்ளையாரை விலைக்கு வாங்கி வைப்பது கிடையாது. எங்கிருந்தாவது திருடிக் கொண்டுவந்துதான் வைக்க வேண்டும். அதுதான் சம்பிராதாயம்” என்று சொன்னார்.

பிள்ளையாரிடம் எல்லாருக்குமே அபார பக்திதான் என்றாலும், திருட்டில் இறங்கும் அளவுக்கு யாருக்கும் துணிச்சல் இருக்கவில்லை. எப்படியோ பாடுபட்டு, ஒரு பிள்ளையார் சிலை வாங்கி, மூன்றடி உயரத்தில் ஒரு மேடையும் ஒரு கீற்றுக் கூரையும் போட்டு, தினம் தினம் ‘முறை’ வைத்துக் கொண்டு பூஜை (!) செய்தோம். அது சரிப்பட்டு வராததால் ஒரு குருக்களை ஏற்பாடு செய்தோம். பிறகு நண்பரொருவர் நன்கொடை வசூல் செய்து, தன் கைப்பணமும் நிறைய போட்டு, அழகான பெரிய மண்டபத்துடன் கோவில் கட்டிவிட்டார். சதுர்த்தி உற்சவம் அமர்க்களமாக நடைபெற்று வருகிறது. (என்று நினைக்கிறேன்)

வீட்டில் எப்போதும் ஒரு பிள்ளையார் படம் இருக்கிறது. மூக்குக் கண்ணாடியைக் காணவில்லையா, ஸ்கூலிலிருந்து குழந்தை வருவதற்கு லேட்டாகிவிட்டதா, கிரிக்கெட்டில் இந்தியா நன்றாகக விளையாடவேண்டுமா, இரண்டு நாளாய் ஜுரமா, கிரைண்டர் மக்கர் செய்கிறதா – எதுவானாலும் ‘பிள்ளையாருக்குக் காசு வை’ என்பதே எங்கள் தாரக மந்திரம். காசு வைத்ததும் நல்லபடி அருள் செய்வார் எங்கள் பிள்ளையார். உண்டியலில் ஒரு ரூபாயும், இரண்டு ரூபாயும், பத்து ரூபாயும் (அந்தந்த நிலைமைக்கு ஏற்றபடி) சேர்ந்து, வருடமுடிவில் நானூறு ஐந்நூறு ரூபாய் வரை சேர்ந்துவிடும். பக்கத்தில் உள்ள பிள்ளையார் கோவில்களுக்கு அந்தத் தொகையைப் பிரித்துக் கொடுப்போம். சினேகிதர்களிடம் கொடுத்து அவர்கள் வீட்டருகே உள்ள கோவில்களுக்கும் கொடுக்கச் சொல்வோம்.

ஒருமுறை காலனி தோட்டக்காரனிடம் முப்பது ரூபாய் போல் சில்லறையாகக் கொடுத்து, ”பக்கத்தில் இருக்கிற பிள்ளையார் கோவில்களில் உண்டிகளில் போட்டுவிட்டு வா” என்று அனுப்பினேன். ரொம்ப நேரம் கழித்துத் திரும்பினான் – தள்ளாடியபடி.

”என்னடா, போட்டாயா?” என்றான்.

”என்னடா, பேச்சு ஒரு மாதிரியா இருக்கு?”

”ஆழ்தான் பாழ்ட்டேங்கிறேன்ல?” என்றான்.

சொல்லிவிட்டு. போழ்ட்டான். அதழ்கு மேலே கேழ்ட்டு என்ன பிரயோழ்ணம்?

---

கல்கி வளர்த்த சிரிப்பு அலைகள்

ஹாஸ்ய எழுத்தாளர்கள் ஹாஸ்யமாகத்தான் பேச வேண்டும் என்கிற அவசியமில்லை. இந்தப் பயிலரங்கத்தில் சுஜாதா, நகைச்சுவையின் பல்வேறு கூறுகளைத் தீவிரமாக ஆராய்ச்சி செய்து பேசினார். பிற இளைஞர்கள் தங்களது அனுபவங்களைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டார்கள். நான் பழைய காலத்து ஆசாமி. பெருங்காய டப்பா; ஆனாலும் இப்போதும் கொஞ்சம் வாசனை இருக்கும் என்றே தோன்றுகிறது.

நகைச்சுவை எழுத்தாளர்கள்தான் ஆங்கிலத்தில் எவ்வளவு பேர்! ஜெரோம் கே.ஜெரோம், ஜேம்ஸ் தர்பர், மார்க் ட்வெய்ன், ரிச்சர்ட் கார்டன், சார்லஸ் டிக்கென்ஸ் என்று சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். ஒரு தொழிலை வைத்து நாவல்கள் பலவற்றை கார்டன் எழுதினார் என்றால், சிரிக்க வைத்து கூடவே சிந்திக்கவும் வைத்த கட்டுரைகளை ஜெரோம் கே. ஜெரோம், தர்பார் போன்றவர்கள் எழுதினார்கள். அப்புறம் இருக்கவே இருக்கிறார், சம்பவக் குவியல்களில் ஹாஸ்யத்தைப் புகுத்தின பி.ஜி.உட்ஹவுஸ்.

உட்ஹவுஸ் படைத்த பெர்ட்டி ஊஸ்டர் என்கிற சீமானும், அவர் கீழ் பணிபுரியும் ஜீவ்ஸ¤ம் பிரபலமான கதாபாத்திரங்கள். வெள்ளைப் பன்றி வளர்ப்பு இங்கிலாந்தில் ஒரு செழிப்பான தொழில். அதை மையமாக வைத்து எழுதின நாவல் Pigs have wings.

அதில் ஒரு சம்பவம். பெர்ட்டி ஊஸ்டருக்கு ஒரு சமயத்தில் பணம் தேவைப்படுகிறது. கடன் கேட்பதற்காகப் பணக்கார மாமா வீட்டுக்கு வருகிறான். அந்த மாமா பன்றிப் பிரியர். கொழு கொழுவென்ற வெள்ளைப் பன்றிகளை வளர்த்து-அதில் மனசைப் பறி கொடுத்தவர். அங்கு வந்து தங்கியிருக்கும் பெர்ட்டி ஊஸ்டர் சும்மா இருக்க வேண்டியதுதானே? கடன் கேட்பதுதானே நோக்கம்? பொழுது போகாது வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், கூழாங்கற்களை ஒவ்வொன்றாக எடுத்துப் பன்றிமீது வீசுகிறான்! தற்செயலாக அப்போது எட்டிப் பார்த்த மாமா இந்தக் காட்சியைக் கண்டு, கடுங்கோபம் கொண்டு கடன் கொடுக்க மறுத்துவிடுகிறார்! ஊஸ்டர் சிக்கலில் மாட்டிக்கொள்வதும், தப்பிக்க ஜீவ்ஸிடம் யோசனை கேட்பதும்… இப்படிப் போகிறது கதை.

ஆள் மாறாட்டம்; ஒரே சாயலை உடைய இரண்டு பேர்; ஒரே பெயரை வைத்து தான் தேடின ஆசாமி இவர்தானென்று தவறாக நினைப்பது-இத்தகையவைகளை வைத்து புனையப்பட்ட நகைச்சுவைக் கதைகள், நாடகங்கள் ஏராளம். எல்லவற்றுக்கும் ஆதாரமான புராதனமான கதை, ”The Importance of Being Earnest”. ஆஸ்கார் ஒயில்ட் எழுதின நாவல். சீரியஸ் எழுத்தாளரான இவர்கூட, முற்ற முழுக்க impersonation ஆள் மாறாட்டம் இவைகளை வைத்து நகைச்சுவை மிளிர எழுதி இருக்கிறார்.

ஜெரோம் கே. ஜெரோம், மார்க் ட்வெய்ன் இவர்கள் இரண்டுபேருமே சற்று உயர்ரக ஹாஸ்யப் படைப்பாளிகள். (முதலாமவர் எழுதின ”படகில் மூன்று பேர்” கதை மிகப் பிரபலமானது.) ஜெரோம் ஒரு தடவை வாசக சாலைக்குப் போனாராம். மெடிகல் என்சைக்ளோபீடியா புஸ்தகத்தைப் புரட்டிப் பார்த்திருக்கிறார். மிக அபாயமான வியாதிகளுக்கான ஆரம்ப அறிகுறிகளைப் பற்றி விவரமாக எழுதப்பட்டிருந்ததைப் படித்ததும், அவரைப் பயம் பற்றிக்கொண்டது. ஏனென்றால், அந்த அறிகுறிகள் எல்லாம் தனக்கு இருந்தாற்போல் தோன்றியது. சுவாரஸ்யமான, புன்னகை பூக்க வைக்கும் கட்டுரை இது.

மார்க் ட்வெயின் படைத்த ‘டாமி சாயர்’ பாத்திரம் – சாயரின் சாகசங்கள் – மிகப் பிரபலமானது. மிக வித்தியாசமான கோணத்தில் சிந்தனை செய்து வேடிக்கையாக ஒரு கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார். எறும்புகள் மகா சுறுசுறுப்பானவை என்றுதானே நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்? அப்படி இல்லையாம். எறும்புகள் மிகவும் சோம்பேறிகள். நிறைய சுமைகளைக் காரணமின்றி தூக்கிக்கொண்டு இங்குமங்கும் சென்று திரும்பத் திரும்பத் தள்ளாடும். இதே கோணத்தில் ”ஆராய்ச்சி” செய்து எழுதப்பட்ட மிக வித்தியாசமான நகைச்சுவைக் கட்டுரை அது.

இதற்கு மாறாக, அன்றாடம் நாம் பார்க்கும் சம்பவங்களை நயமாக எழுதினார் ஸ்டீபன் லீகாக். பாங்கில் கணக்கு துவக்குபவரைப் பற்றி இவருடைய கட்டுரை வாய்விட்டுச் சிரிக்க வைக்கும். ஒரு மனிதர் புதுக் கணக்கு ஆரம்பிப்பதற்காக பாங்குக்கு மிதப்பாகச் சென்றிருக்கிறார். ‘கவுண்ட்டரில்’ உள்ள பலரைப் பார்த்து, மானேஜரிடம் பேசி கையிலிருந்த பணத்தைச் செலுத்தி கணக்கு ஆரம்பித்துவிட்டார். வெளியே வந்து பார்த்தால், கையில் துளியும் பணமில்லை! வீட்டுக்குப் போகக்கூட சில்லறை இல்லை! மறுபடியும் பாங்குக்குப் போய், போட்ட தொகையை – சற்று முன்னர் கட்டப்பட்ட பணத்தை – எடுக்க முன்வருகிறார். அவரை வினோதமாகப் பார்த்த கிளார்க் ”எவ்வளவு?” என்று கேட்க, ”பூராவும்!” என்று சொல்லி, முழுப் பணத்தையும் எடுத்துவிடுகிறார். ஒரு சாதாரண மனிதனின் விந்தையான – அதே சமயம் இயல்பான என்று கூடச் சொல்லலாம் – மனோபாவம் கட்டுரையில் நன்கு வெளிப்படுகிறது.

தமிழிலும், மேலே குறிப்பிட்டதுபோல் பல நகைச்சுவை எழுத்தாளர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள்; இருக்கிறார்கள் என்பது பெருமைக்குரிய விஷயம். கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தியை முன்னோடியாகச் சொல்ல வேண்டும். அவர் எழுதின இலங்கைப் பயண கட்டுரையை முதலில் வாசித்த போது எனக்கு ஏற்பட்ட பிரமிப்பு! பயணத்தைப் பற்றின பல விவரங்களை அபாரமான நகைச்சுவையுடன் தெளிவான நடையில் எழுதி இருந்தார். அப்போது சித்திரக்காரர் மாலி விகடனில் பணிபுரிந்து வந்தார்; அவர் படம் போட்டிருந்தார். மாலி ஒரு moody type. நடுவில் அவர் படம் வரைவதை நிறுத்தி இருந்தார். என்ன காரணமென்று கேட்டதற்கு, ”கிருஷ்ணமூர்த்தி எழுதணும்; படம் போடணும்” என்றார். அந்தத் தருணத்தில் கல்கி விகடனில் பணி புரியவில்லை.

கேரக்டர்களை – அதாவது தனிப்பட்ட குணநலன்களை – வைத்து ஹாஸ்யமாக நாடோடி எழுதினார். ”இப்படியும் ஒரு பிருகிருதி” முழுக்க முழுக்க குணசித்திர ஹாஸ்யக் கட்டுரைகள். ”என்னைக் கேளுங்கோன்னா!” சற்று வித்தியாசமான கட்டுரைத் தொகுதி. நாடோடி போலவே எஸ்.வி.வியும் ஒரு குடும்பத்தை வைத்து-பெத்தம்மாள், வாசுதேவய்யர் – உல்லாச வேளை என்ற புத்தகம் எழுதி இருக்கிறார். பெந்தம்மாள் பஸ்ஸிலோ டிராமிலோ பயணம் செய்யும்போது, கண்டக்டர் எச்சில் படுத்தி டிக்கெட்டைக் கிழித்துத் தருகிறார். அவள் அப்போது தன்னுடைய ஆசாரமான பின்னணியைக் குறிப்பிட்டு கண்டக்டருடன் சண்டை போட்டதைத் தத்ரூபமாக எழுதியிருக்கிறார். அப்போது பஸ்ஸில் உள்ள பல பயணிகளும், அவளுக்கு ஆதரவு தருகிறார்கள். இந்தக் கட்டுரை வெளியானது 1940களில் என்று நினைக்கிறேன்.

---

யானையும் முயல் குட்டியும்

போன வாரம் ஒரு திருமண வரவேற்புக்குப் போயிருந்தேன். சாப்பாட்டுக் கூடத்துக்குப் போகும் வழியில் ஒரு நண்பரைப் பார்த்தேன். ‘சாப்பிட வருகிறீர்களா?’ என்று என்னைக் கூப்பிட்டார். ‘இல்லை. இன்னும் கொஞ்ச நேரமாகட்டும்’ என்றேன்.’ எனக்கு ரொம்ப அர்ஜென்ட்டாக ஒரு வேலை இருக்கிறது. சாப்பாட்டை முடித்துக் கொண்டு கிளம்பிவிடுகிறேன்,’ என்றார் அவர். வெற்றிகரமான தொழிலதிபர். நிஜமாகவே அர்ஜெண்ட் வேலை இருந்திருக்கும்.

உள்ளே போகிறவரை கவனித்துக் கொண்டு நின்றேன். ஒரு நாற்காலிதான் பந்தியில் காலியாக இருந்தது. அதை அவர் நெருங்குகையில் ஒரு அம்மையார் – எண்பது வயதிருக்கும் – அங்கே வந்தார். இவர் உடனே, ‘நீங்கள் உட்காருங்கள். எனக்கு அவசரமில்லை,’என்று சொல்லி, நாற்காலியை சரிவரப் போட்டு அந்த மூதாட்டியை உட்கார்த்தி வைத்துவிட்டு வெளியே வந்து விட்டார். அவர் முகத்தில் ஒரு மகிழ்ச்சி பரவியிருந்தது.

இதே போல் இன்னொரு காட்சி மறுநாள் காலை தெருவில் பார்த்தேன். பார்வை இழந்த ஒருவர் வெள்ளைப் பிரம்பைத் தரையில் தட்டியடி வந்தார். அவர் பின்னே மேலும் இரண்டு பார்வை இழந்தவர்கள். ஒருவர் தோளை ஒருவராக தொட்ட வண்ணம் வந்து கொண்டிருந்தவர்கள் ஒரிடத்தில் நின்றார்கள். அங்கே சாலையைக் கடக்க வேண்டும். அப்போது தெருவோடு போய்க் கொண்டிருந்த ஒருவர், கையை உயர்த்தி, போக்குவரத்தை நிறுத்தி, அந்த மூவரையும் தெருவுக்கு மறுபுறம் கொண்டு போய் விட்டுவிட்டு, திரும்பி வந்து தன் வழியே சென்றார். அவர் முகத்திலும் மகிழ்ச்சி தெரிந்தது.

இப்படிப்பட்ட சந்தர்ப்பங்களில் மனசுக்குள் ஏற்படுகிற மகிழ்ச்சி லட்ச ரூபாய் கொடுத்தாலும் கிடைக்காது.

ஜைனர்களின் புராணத்தில் படித்த கதையன்று ஞாபகம் வருகிறது. அதை இங்கே சொல்ல வேண்டும்.

மகத நாட்டில் சிரேனிக் என்ற மகாராஜா இருந்தார். தாரிணி என்பது அவருடைய ராணியின் பெயர். அவள் கர்ப்பமாக இருந்த போது, மழையில் நனைய வேண்டுமென்று ஓர் ஆசை ஏற்பட்டது. (பொதுவாகவே கர்ப்பிணிகளுக்கு விசித்திர விசித்திரமான ஆசைகள் ஏற்படுவதுண்டு. ராணி என்றால் கேட்க வேண்டுமா?) சிரேனிக் மகாராஜா அவளுக்காக விசேடப் பாதுகாப்புக்கள் ஏற்படுத்தி, மழையில் சிறிது நேரம் அவளை உலாவ விட்டார். நல்ல காலமாய், உடல் நலம் கெடாமல் ஒரு புத்திரனைப் பெற்றெடுத்தாள் ராணி. மேகத்தின் அருளினால் புத்திரன் பிறந்தாக மகிழ்ச்சியடைந்த மகாராஜா அவனுக்கு மேககுமார் என்று சூட்டினார்.

அரசர்களுக்குரிய எல்லாக் கலைகளையும் தேர்ச்சி பெற்று, யாவர்க்கும் பிரியமுள்ள அரசகுமாரனாக அவன் இருந்த சமயம், ஜைன மத ஸ்தாபகரான மகாவீரர் மகத நாட்டுக்கு விஜயம் செய்தார். அவருடைய நற்போதனைகளைக் கேட்ட மேககுமார், அரச போகங்களைத் துறந்து துறவியாக வேண்டுமென்று ஆசைப் பட்டான். தந்தையும் தாயும் எவ்வளவோ தடுத்துப் பார்த்தும் கேட்கவில்லை. அவன் தனது சீடனாக வரட்டும் என்று கூறி மகாவீரர் அவனைத் தன் பரிவாரத்தில் சேர்த்துக் கொண்டு புறப்பட்டார்.

முதல் நாள் ஏதோ ஒரு பழைய வீட்டில் எல்லாரும் தங்கினார்கள். அன்றிரவு கழிப்பறைக்கு வெளியே, தரையில்தான் மேககுமார் படுக்க வேண்டியிருந்தது. ராத்திரி பூரா அவனுடைய பாயை மிதித்துக் கொண்டும், சில சமயம் அவனையே மிதித்துக் கொண்டும் போவோரும் வருவோருமாக இருந்தார்கள். ஒரு நிமிடம் கூடத் தூங்க முடியாமல் நரக வேதனையில் மூழ்கியவன், மறுநாள் குருவிடம் சென்று, ‘என்னால இப்படிப்பட்ட கஷ்டத்தைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. எனக்குத் துறவு வாழ்க்கை வேண்டாம். நான் பழையபடி அரண்மனைக்குப் போய்விடுகிறேன்,’ என்று வேண்டிக் கொண்டான்.

மகாவீரர் புன்னகை செய்தார். ‘குழந்தாய், உன்னுடைய பூர்வ ஜன்மக் கதை உனக்குத் தெரியமா? முந்தின பிறவியில் நீ யார் என்று அறிவாயா?’ என்று கேட்டார்.

‘தெரியாது, சுவாமி,’ என்றான் மேககுமார்

சொல்கிறேன், கேள். முன் ஜன்மத்தில் நீ ஒரு காட்டில் யானையாக இருந்தாய். சாதாரண யானையாக அல்ல. ஏராளமான யானைகளுக்கும் பற்பல விலங்குகளுக்கும் அரசனாக இருந்தாய். அந்தக் காட்டில் அடிக்கடி தீ விபத்து நிதழ்வதுண்டு. தப்பித்து ஒதுங்கிக் கொள்ள இடமில்லாமல் விலங்குகள் நெருப்பில் மடியும். இதைக் கண்ட நீ, காட்டின் நடுவே பல மரங்களை வெட்டி சாய்த்து, தரைமட்டமாக்கி, பரந்த மைதானம் போல ஓர் இடத்தை ஏற்படுத்தினாய். காட்டில் தீ பரவும் போது விலங்குகள் அங்கே ஒடி வந்து தஞ்சம் புகுந்து உயிரைக் காத்துக் கொண்டன.

அப்படி ஒரு முறை தீ பரவிய போது பல விலங்குகள் அங்கே வந்து சேர்ந்தன. அவைகளுக்குக் காவல் போல நீ படுத்திருந்தாய். அப்போது உன் வலது காலில் கொஞ்சம் அரித்தால், சொறிந்து கொள்வதற்காகத் தூக்கிளாய். தும்பிக்கையால் சொறிந்து கொண்டுவிட்டு, காலைக் கீழே இறக்க நினைத்தபோது, சரியாய் அந்த இடத்தில் ஒரு முயல் குட்டி ஒண்டிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டாய். காலை இறக்கினால் அது நசுங்கி இறந்து விடும் என்கிற நிலைமை. நீ அதன் மீது இரக்கம் கொண்டு, காலை இறக்காமல் தூக்கியது தூக்கியபடியே வைத்துக் கொண்டிருந்தாய். ஒரு மணி நேரம் இரண்டு மணி நேரமல்ல. இரண்டரை நாள்! காட்டுத் தீ அடங்கி, எல்லா மிருங்கங்களும் திரும்பிச் சென்றன. அந்த முயலும் தான் உயிர் தப்பிய அபாயத்தைப் பற்றி அறியாமலே ஓடி விட்டது.

அதன் பின் நீ காலைக் கீழே இறக்கினாய். ஆனால் இரண்டரை நாட்கள் தூக்கியபடியே வைத்திருந்ததால் காலில் ரத்த ஒட்டம் இல்லாமல் போகவே உன்னால் நிற்க முடியவில்லை. நடக்க முடியவில்லை. தடுமாறிக் கீழே விழுந்தாய். எழுந்திருக்க முடியாமல் கொஞ்ச நாளில் தவித்துப் பிராணனை விட்டாய்.

ஒரு முயல் குட்டியைக் காப்பாற்றுவதற்காக முன் ஜன்மத்தில் நீ செய்த தியாகத்தினால்தான் இந்த ஜன்மத்தில் மானிடப் பிறவியை அடைந்தாய். அதிலும் உன்னதமாக மகத நாட்டின் அரசகுமாரனாகப் பிறந்தாய். அப்படிப்பட்ட நீ இரண்டு மணி நேரம் துன்பத்தைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை என்கிறாயே? இந்தப் பிறவியில் நீ இரக்க சிந்தனை உள்ளவனாக, ஈ எறும்புக்கும் தீங்கு செய்யாதவனாக, துன்புற்றோருக்கு உதவுகிறவனாக வாழ்ந்தாயானால், இன்னும் எவ்வளவு சிரேஷ்டமான பாக்கியங்கள் அடுத்த பிறவியில் கிடைக்கும் என்படித யோசித்துப் பார்.’

மேககுமார் அவர் காலடியில் விழுந்து, ‘என்னை மன்னியுங்கள், மகா குருவே,’ என்றான். மாற்றாரின் துன்பத்தைத் துடைப்பதில் மகிழ்ச்சி கொள்பவனாக, துறவியாகவே வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்தான்.

இன்னோர் குட்டிக் கதை:

பதின்மூன்று வயது சிறுமியருத்தி, தன் கையால் உழைத்துப் பிழைத்து தன் குடும்பம் மொத்தத்தையும் கைதூக்கிக் காப்பாற்றி ஆளாக்கினாள். அவள் நோய் வாய்ப்பட்டு மரணப் படுக்கையில் கிடந்தபோது அவளிடம் ஒரு மதபோதகர் வந்தார். ‘பெண்ணே, உனக்கு சில ஸ்தோத்திரங்களைச் சொல்லித் தரட்டுமா?’ என்று கேட்டார்.

‘மன்னியுங்கள். எதுவும் வேண்டாம்,’ என்றாள் அந்த சிறுமி. ‘கடவுளைப் பார்க்கும் போது ஸ்தோத்திரம் சொன்னாயா என்று அவர் கேட்பாரே? என்ன சொல்வாய்?’ என்றார் அவர்.

‘ஒன்றும் சொல்ல மாட்டேன். என் கைகளைக் காட்டுவேன்,’ என்றாள் அந்த சிறுமி.

---

சாம்பார் வடை நாலு பாக்கெட்

ஆறேழு வருடங்களுக்கு முன்பு நான் அமெரிக்கா போயிருந்தபோது (‘ஆரம்பிச்சிட்டான்யா!’ என்று நீங்கள் சொல்வது காதில் விழுகிறது) என் மருமகப் பிள்ளையுடன் ஒரு சூப்பர் மார்க்கெட்டுக்குப் போயிருந்தேன். அங்கே அவர் ஒரு வீடியோ கேமரா வாங்கினார். வீட்டுக்கு வந்து, தொட்டிலில் அழுது கொண்டிருக்கும் குழந்தை முதல், மாவு கரைத்துக் கொண்டிருக்கும் மனைவி வரை, தெரு, தோட்டம், வாடிப் போன ரோஜாப்பூ உள்படப் படம் பிடித்துத் தள்ளினார். என் மகளும் அவள் பங்குக்கு என்னென்னவோ எடுத்தாள்.

மூன்று மாதம் ஆகிவிட்டது. ஒருநாள், ”என்ன இது, சரியாவே வரலே?” என்ற மாப்பிள்ளையின் முணுமுணுப்புக் கேட்டது. ”நீங்க எப்பவும் இப்படித்தான்! ஒரு பொருளை எப்படி ஹாண்டில் பண்ணணும் என்றே தெரியாது!” என்று என் பெண் அவரைக் குற்றம் சாட்டினாள். ”ஒரு வாரமாய் நீதான் அதை உபயோகித்தாய்! என்ன செய்து தொலைத்தாயோ!” என்று அவர் அவளைக் கோபித்தார்.

”சரி, வாங்கின கடையில் திருப்பிக் கொடுத்து விடலாம்!” என்று மாப்பிள்ளை சொன்னதைக் கேட்டு ஆச்சரியமாயிருந்தது எனக்கு. ”வாங்கி மூன்று மாதமாகிவிட்டது. ஏராளமாய் உபயோகித்தாயிற்று! இனிமேல் எப்படி வாங்கிக் கொள்வான்?” என்றேன்.

”நாளைக்கு என்னுடன் வந்து பாருங்கள்” என்றவர், கடையில் வாங்கிய பில்லைத் தேடி எடுத்துக் கொண்டார்.

மறுநாள் அவருடன் போனேன். சூப்பர் மார்க்கெட்டில் நு¨¡ந்தவர், நேரே ஒரு கவுன்ட்டருக்குப் போனார். அங்கிருந்த பெண்ணிடம், காமிராவைக் கொடுத்து, பில்லைக் காட்டினார். அந்தப் பெண் மறுபேச்சுப் பேசாமல், ஒரு பைசா குறைக்காமல் பில்லில் இருந்த தொகையைத் தந்துவிட்டாள்.

போன வாரம் இந்த நிகழ்ச்சியைப் பற்றி ஒரு சினேகிதரிடம் சொன்னபோது, அவர் சொன்னார். ”என் உறவுக்காரர் ஒருவருக்கும் அமெரிக்காவில் இதேபோல் அனுபவம். இந்தியாவுக்குத் திரும்புகிற தினத்தன்று ஒரு பான்ட் வாங்கினார். இங்கே வந்து பிரித்தபோது ஓரிடத்தில் தையல் சரியில்லை என்று தெரிந்தது. பான்ட்டை அப்படியே மடித்துப் பெட்டியில் வைத்துவிட்டார். எட்டுமாதம் கழித்து மறுபடி அமெரிக்கா போகும் சந்தர்ப்பம் ஏற்பட்டது. அதே கடைக்குப் போய், பான்ட்டைக் கொடுத்து, பில்லைக் காட்டிப் பணத்தைத் திரும்ப வாங்கிவிட்டார். எட்டு மாதம் கழித்து!”

அமெரிக்காரனின் பணமென்ன, பவிஷென்ன, நம்ம ஊர் சாதா வியாபாரிகளுடன் ஒப்பிடலாமா? கூடாதுதான். இருந்தாலும் அடிப்படையான நியாயங்களைக் கூட இங்கே சில பேர் கடைப் பிடிப்பதில்லை என்பதைச் சொல்ல வேண்டும்.

மூன்று மாதங்களுக்கு முன்னால் மதுரையில் ஒரு கேசட் கடைக்குப் போயிருந்தேன். பிரபலமான பெரிய கடை. என்னமோ ஒரு ‘கானம்’ என்று பெயர். ஒரு டஜனுக்கு மேல் பலவிதமான கேசட்டுகளைத் தேர்ந்தெடுத்து, முதலாளியின் மேஜை மீது வைத்துக் கொண்டிருந்தேன். எல்லாவற்றுக்கும் பில் போடும்படி சொன்னேன். ஐந்நூறு அறுநூறு ரூபாய்போல ஆயிற்று.

பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு, வீட்டுக்கு வந்து ஒவ்வொன்றாய் எடுத்துப் பார்த்தபோது, நான் தேர்ந்தெடுக்காத கேசட் ஒன்றும் இருந்ததைக் கண்டேன். சூலமங்கலம் சகோதரிகளின் ‘கந்த ஷஷ்டி கவசம்’. அதை வேறு யாரோ எடுத்து மேஜை மீது வைத்திருக்கிறார்கள். நான் எடுத்து வைத்திருந்த கேசட்டுகளுடன் அது கலந்துவிட்டது. அதற்கும் சேர்த்துப் பணம் கொடுத்திருக்கிறேன் என்று தெரிந்தது. அதே சூலமங்கலம் சகோதரிகள் பாடிய கஷ்ட கவசம் ஏற்கனவே சென்னையில் என்னிடம் ஒன்று இருக்கிறது. மதுரையில் என் பிள்ளையிடமும் ஒன்று இருக்கிறது.

”நாளை நான் என் பாங்க்குக்கு அந்த வழியாகத்தான் போக வேண்டும். திருப்பிக் கொடுத்துவிடுகிறேன். அநேகமாய் பணம் தரமாட்டார்கள். வேறு ஏதாவது சுவாமி பாட்டாக வாங்கி வருகிறேன்,” என்றான் என் பிள்ளை.

அடுத்த நாள் ஞாபகமாகக் கேசட்டும் பில்லும் எடுத்துக் கொண்டு போனான். கேசட்டின் செல·பன் காகிதம் கூடப் பிரிக்கவில்லை சாயந்தரம் அவன் திரும்பி வந்ததும், ”என்ன பாட்டு வாங்கி வந்தாய்?” என்று கேட்டேன்.

”எதுவுமில்லை. பணமும் திருப்பித் தரமாட்டார்களாம், வேறு கேசட்டும் கொடுக்க மாட்டார்களாம். விற்றது விற்றதுதான் என்கிறார்கள்,” என்றான்.

அதிர்ச்சியாக இருந்தது எனக்கு.

ஆனால் இன்னோர் அனுபவத்தைச் சொல்கிறேன்.

போன மாதம் எனக்கு ஒரு விபத்து ஏற்பட்டது. (நானும் சின்ன மனிதன். விபத்தும் சின்ன விபத்து. ஆகவே பேப்பரிலோ டிவியிலோ நியூஸ் வரவில்லை)

அண்ணா நகரில் மிகப் பிரபலமான ஓட்டலில் மாடியேறிப் போனேன். ஊரிலிருந்து வந்திருந்த குழந்தைகளுக்காக நாலு பிளேட் சாம்பார் வடை வாங்கிக் கொண்டேன். அழகிய சிறு பிளாஸ்டிக் பெட்டிகளில் வைத்துத் தந்தார்கள். அவர்கள் கொடுத்த காகிதப் பையில் போட்டு எடுத்துக் கொண்டு கீழே வந்தவன், நடைபாதையை அடையும் இடத்தில் ஒரு படியை ‘மிஸ்’ பண்ணிவிட்டேன். கால் நழுவி விழுந்ததில், ஒரு பாக்கெட் வெளியே கொட்டிவிட்டது. மற்றவை, பைக்குள்ளேயே கவிழ்ந்துவிட்டன. நல்ல வேளையாக அருகிலிருந்த ஒருவர் என்னைப் பிடித்துக் கொண்டதால், முழங்காலில் லேசான சிராய்ப்பு மட்டும்தான்.

”மேலே போய் வேறே கேளுங்கள்” என்றார் என்னைப் பிடித்துக் கொண்டவர். அருகிலே இருந்த இன்னொருவர், ”அதெல்லாம் தரமாட்டார்கள். காசு கொடுத்துத்தான் வேற வாங்க வேண்டும்.” என்றார். அவநம்பிக்கையோடு மேலே போய் நடந்ததைச் சொன்னேன்.

”நீங்கள் கைதவறிக் கொட்டியதற்கு நாங்கள் என்ன செய்ய முடியும்?” என்று கேஷியர் சொல்லவில்லை. சர்வரை கூப்பிட்டு, வேறே தரச் சொன்னார். கொட்டினது, கவிழ்ந்தது எல்லாவற்றையும் தூரப் போட்டுவிட்டு, நாலு பிளேட் சாம்பார் வடை புதிதாய்த் தந்தார்கள்.

சென்னையிலும், வெளியூர்களிலும் இவர்கள் பல கிளைகளை வெற்றிகரமாக நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்றால் அதற்கு முருகன் அருள் மட்டும் காரணமல்ல.

---

கையிலே நாற்பத்துநாலே ரூபாய்

போன ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை எட்டு மணிக்கு நான் ஜெயிலுக்குப் போனேன். எப்படி எனில்–

தியாகராயநகர் பர்க்கிட் சாலையில் உள்ள ஹரே கிருஷ்ணா இயக்கத்தின் கோவிலை எல்லோருக்கும் தெரியும். பஜனை, சொற்பொழிவு, தியானம் என்று பல வகைகளில் ஆன்மீகத்தை வளர்த்து வருகிற இந்தக் கோவிலுக்கு நான் சென்றதில்லை. இந்தியாவில் பல இடங்களில் இத்தகைய மையங்களை நிறுவி, சிறப்பாக நடத்தி வருகிறார்கள் இந்த இயக்கத்தினர்.

பூரி ஜகன்னாதர் ஆலயத்தில் ரத யாத்திரை நடப்பதைப் போலவே இவர்களும் நடத்துகிறார்கள். உச்சிக்குடுமியும் ஜிப்பாவும் ஜபமாலைகளும் அணிந்து ரதத்தின் முன்னே அமெரிக்கர்களும், ஐரோப்பியர்களும் நம்மவர்களுடன் சேர்ந்து குதித்துப் பாடிக்கொண்டு செல்வது பரவசமான காட்சியாக இருக்கும்.

டெல்லியில் இருக்கும் ஹரே கிருஷ்ணா ஆலயத்தைப் பார்த்திருக்கிறேன். வெகு அழகானது. விஸ்தாரமானது. ராதாகிருஷ்ணரைத் தரிசித்த பின் வழவழவென்ற பளிங்குத் தரையில் நடந்து கொண்டிருந்த போது, வாட்ட சாட்டமான ஒரு மனிதர் அசைவில்லாமல் உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்து அருகில் சென்று கவனித்தேன். திகைத்துப் போனேன். அது அகில உலக கிருஷ்ண பக்தி இயக்கத்தின் (ISKCON) நிறுவனரான பக்திவேதாந்த ஸ்வாமி பிரபுபாதரின் சிலை. அளவு, தோற்றம், நிறம் யாவற்றிலும் அசல் மனிதர் போலவே அற்புதமாக வடிக்கப்பட்டிருந்தது அந்தச் சிலை. அருகில் ஒரு வெள்ளைக்காரர், தான் மட்டும் தனியாக உட்கார்ந்த மிருதங்கம் அடித்தபடி ஹரே கிருஷ்ணா ஹரே கிருஷ்ணா என்று பாடிக் கொண்டிருந்தார்.

அவ்வளவு தொலை தூரத்தில் இருக்கும் டெல்லி கோவிலுக்குப் போனவன், இதோ கூப்பிடு தூரத்தில் உள்ள தியாகராய நகருக்குப் போனதில்லை. அண்ணா நகர் பாரத் ஸ்டேட் வங்கியில் உயர்ந்த பதவியிலுள்ள நண்பர் எஸ். மோகன்தாஸ் அடிக்கடி கூப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார். இந்தக் கோவிலின் தீவிர அடியார்களில் ஒருவர் அவர்.

சென்ற வாரம் மாம்பலம் டைம்ஸ் இதழில் ஒரு செய்தி படித்தேன். தியாகராய நகர் ஹரே கிருஷ்ணா இயக்கத்தினர் சென்னை மத்திய சிறைச்சாலையில் உள்ள கைதிகளுக்காக பஜனை, சொற்பொழிவு முதலான ஆன்மீக நிகழ்ச்சிகளை நடத்தப் போகிறார்கள் என்பது அது. நண்பர் மோகன்தாஸிடம் சொல்ல, அவர் மகா சந்தோஷத்துடன் அழைத்துச் சென்றார்.

நிகழ்ச்சியை நடத்துவதற்காகச் சுமார் இருபது கிருஷ்ண பக்தர்கள் சிறைவாசலுக்கு வந்திருந்தார்கள். ஒருவர் கலிபோர்னியாவிலிருந்து வந்த அமெரிக்கர். மலேசியாவிலிருந்து வந்திருந்த பக்தர் விரஜேந்திர நந்ததாஸ் மகராஜ். காவியுடை தரித்த சன்யாசி. தி.நகர் இஸ்கான் துணைத் தலைவரான சுமித்ரா கிருஷ்ணதாஸ், சிறைச்சாலை மருத்துவமனையில் பணியாற்றும் டாக்டர் வசந்தி (நிகழ்ச்சியை ஏற்பாடு செய்தவர் இவர்தான்) முதலிய பலரும் சென்னை வாசிகள்.

சிறைச்சாலையின் தலைமைக் காவல் அதிகாரியான ஜி. ராமச்சந்திரன் போலீஸ் மிடுக்கையும் விட்டுவிடாமல், மனித நேயத்தைக் காட்டும் புன்னகையையும் நழுவ விடாமல் எங்களை வரவேற்று, சுத்தமாயும் நிசப்தமாயும் இருக்கும் பாதைகளின் வழியே ஒரு கொட்டகைக்கு அழைத்துப் போனார்.

முன்பெல்லாம் கைதிகள், குற்றவாளிகள் என்றால் ஐம்பது வயதைத் தாண்டியவர்களாக இருப்பார்கள். இங்கே குழுமியிருந்தவர்கள் பெரும்பாலும் முப்பது வயதுக்குட்பட்ட இளைஞர்களாக இருப்பதைக் காண மனசுக்குக் கஷ்டமாக இருந்தது. இந்தச் சமுதாயச் சீர்கேட்டுக்கு யாரைக் குற்றம் சொல்வது?

நாங்கள் வந்திருக்கும் நோக்கத்தைச் சுருக்கமாக மைக்கில் அறிவித்தார் ராமச்சந்திரன். அவர்களைச் ‘சிறைக் கைதிகள்’ என்று குறிப்பிடாமல் ‘சிறைவாசிகள்’ என்று குறிப்பிட்டது கண்ணியமாக இருந்தது.

‘நாம் ஒவ்வொருவரும் சந்தோஷமாக இருக்கவே விரும்புகிறோம்’ என்று ஆரம்பித்து அருமையாகப் பேசினார் சுமித்ரா கிருஷ்ணதாஸ். பொதுப்படையாக எல்லோருக்குமாகப் பேசுவதுபோல் இல்லாமல், தனித்தனியே ஒவ்வொருவரையும் எதிரே உட்கார்த்தி வைத்துக் கொண்டு சொல்வது போல இருந்தது இவருடைய பேச்சுப் பாணி.

‘சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டுமானால் கடவுள் நாமத்தைச் சொல்ல வேண்டும். நான் ஒரு மந்திரம் சொல்லித் தருகிறேன். அதைத் திரும்பிச் சொல்லுங்கள்’ என்று கூறி ‘ஹரே கிருஷ்ணா, ஹரே கிருஷ்ணா, கிருஷ்ண கிருஷ்ண ஹரே ஹரே, ஹரே ராம, ஹரே ராம, ராம ராம ஹரே ஹரே’ என்று மூன்று முறை சொன்னார்.

முதல் முறை, முன் பகுதியில் இருந்த சிலர் மட்டுமே திருப்பிச் சொன்னார்கள். ‘வெட்கப்படாமல், கூச்சப் படாமல் சத்தமாகச் சொல்லுங்கள்!’ என்று சுமித்ரா கிருஷ்ணதாஸ் உற்சாகமூட்டினார். ‘நான் இருக்கிறேன் என்று பார்க்கிறீர்களா? நான் வேண்டுமானால் போய் விடட்டுமா?’ என்று சிறை அதிகாரி ராமச்சந்திரன் கேட்டார். ‘வேண்டாம், வேண்டாம். நீங்கள் இருங்கள்’ என்று கைதிகள்-இல்லை, சிறைவாசிகள் – கோரஸாகக் குரல் கொடுத்து, உற்சாகமாய், மிக பலமாய் ‘ஹரே கிருஷ்ணா’ என்று கோஷமிட்டார்கள்.

‘இப்போது உங்களுக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருப்பவரின் முகத்தைப் பாருங்கள். வந்த உட்கார்ந்த போது எவ்வளவு அலுப்பு, சலிப்பாக, வருத்தமாக இருந்தார்? இப்போது அவர் முகத்தில் எத்தனை சந்தோஷம் பொங்குகிறது பாருங்கள். கடவுள் நாமத்தைச் சில நிமிடம் சொன்னாலே இத்தனை சந்தோஷம் ஏற்படுகிறதென்றால், நாள் பூராவும் என்ன வேலை செய்துகொண்டிருந்தாலும், அந்த மந்திரத்தை சொல்லிக்கொண்டிருந்தால் எப்படி இருக்கும்?’ என்றார் சுமித்ரா கிருஷ்ணதாஸ். உண்மையிலேயே அவர்களுடைய முகங்களில் ஒரு புதிய பொலிவு ஏற்பட்டிருந்தது.

இதன்பிறகு ஹரே கிருஷ்ணா பஜனை, மேளத்துடன், மெதுவாக ஆரம்பித்து, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வேகமும் நாதமும் ஓங்கி ஒலிக்க, சிறைவாசிகள் பலரும் எழுந்து வந்து சேர்ந்துகொண்டார்கள். அரை மணி நேரத்துக்கு அமர்க்களமான ஆனந்தம். அந்தக் கலிபோர்னியாக்காரர் பாடிப் பாடிப் பம்பரமாய்ச் சுழன்றார் பரவசத்துடன்.

பிற்பாடு இவர் சொன்ன ஒரு விஷயம் சுவாரஸ்யமானது. சிறைவாசிகளிடம், ‘நீங்கள் கொடுத்து வைத்தவர்கள். இறை வழிபாடு செய்யவும், கடவுள் நாமத்தை சொல்லவும், இங்கே சுதந்திரம் வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. ரஷ்யா, போலந்து முதலான இடங்களில் எங்களைச் சிறைக்குள் அனுமதிப்பதில்லை. அதற்காக, அங்கேயெல்லாம் வேண்டுமென்றே ஏதாவது தப்புத் தண்டா பண்ணி, கைதாகி, ஜெயிலுக்குப் போய்க் கிருஷ்ண பக்தியைப் பரப்புகிறோம்’ என்றார்.

நிகழ்ச்சிகள் முடிந்து வெளியே வந்தபோது, பெரிய ஜெயிலுக்கு வந்துவிட்டோம் என்ற உண்மை உறைத்தது. சின்ன ஜெயிலுக்குள் கிடைத்த சிறிது நேர சந்தோஷத்துக்குக் காரணமானவர் பக்தி வேதாந்த சுவாமி பிரபுபாதர். வெறும் நாற்பத்து நாலே ரூபாயுடன் ஒரு சரக்குக் கப்பலில் ஏறி நியூயார்க்கை அடைந்து, கிருஷ்ண பக்தியைப் பரப்பி, அதன்பின் ஜீவித்திருந்த பதினொரு வருட காலத்துக்குள் நூற்றெட்டு மையங்களை அமைத்து, இன்று உலகெங்கும் சுமார் நூறு வழிபாட்டு நிலையங்கள் அமைவதற்கு அருள்புரிந்த அந்த அதிசய மனிதரை மானசீகமாக நமஸ்கரித்தேன்.

---

கன்னத்தில் போட்டுக் கொள்கிறேன்

‘அண்ணா நகர் டைம்ஸ்’ என்ற ஆங்கிலப் பேட்டைப் பத்திரிகையில் வாரம்தோறும் தமது அனுபவங்களை சுவையான ஒரு ந¨ச்சுவைக் கட்டுரையாக தமிழில் எழுதி வருகிறார் பிரபல எழுத்தாளர் ரா.கி. ரங்கராஜன்.

அந்தக் கட்டுரைகள் சிலவற்றை அப்புசாமி.காம் ஸைட்டில் வெளியிடுவதில் பெருமைப்படுகிறோம்.

(நன்றி: அனுமதி அளித்த ரா.கி.ராவுக்கும், அண்ணா நகர் டைம்ஸ¤க்கும்.)

நாலு மூலை

தேவன் அறக்கட்டளை விழாவுக்காக பாரதீய வித்யா பவனுக்குப்ப போயிருக்கவும் வேண்டாம். கால்தவறிக் கீழே விழுந்திருக்கவும் வேண்டாம்.

அண்ணா நகருக்குக் குடி வந்த பிறகு எனக்கு இது இரண்டாவது விழுகை. (இப்படியரு சொல் தமிழில் இருக்கிறதா என்று பேராசிரியர் டாக்டர் மறைமலைதான் சொல்ல வேண்டும்.)

இந்தத் தடவையும் சதி செய்த வில்லன் ஒரு சிவப்புக் கம்பளம்தான். இரண்டு வரிசைகளுக்கும் நடுவே வாசலிலிருந்து மேடை வரை நீளமாக விரித்திருந்த சிவப்பு விரிப்புத்தான். “ஆகா! நமக்குச் சிவப்புக் கம்பள வரவேற்பு!” என்ற அகங்காரத்துடன் முதல் வரிசையை நோக்கி மார்பை நிமிர்த்திக் கொண்டு நடந்ததால், விரிப்பில் இருந்த சிறிய சுருக்கத்தைக் கவனிக்கத் தவறிவிட்டேன். (விழாக்களுக்குச் செல்லும் வயோதிகர்கள் இதைச் சிவப்புப எழுத்தில் எழுதி வைத்துக் கொள்வது நலம்.)

ஒரு இடறு இடறி இரண்டு நாற்காலிகளைத் தாண்டி மூன்றாவது நாற்காலியில் போய் விழுந்தேன். அதில் அமர்ந்திருந்தவர் நல்ல காலமாக ஓர் ஆண்மகன், பெண்ணாக இருந்தால் மேலும் மூன்று நாற்காலிகள் தூரத்துக்கு என்னை எட்டித் தள்ளி விட்டிருப்பார். இந்த நல்லவர், கிழம் நழுவிக் காலில் விழுந்தது என்று அனுதாபப்பட்டவராக என்னை அன்போடு தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டு தன் நாற்காலியிலேயே உட்காரும்படி சொல்லிவிட்டு, வேறொரு இருக்கைக்குப் பெருந்தன்மையுடன் போய்விட்டார்.

“என்ன? என்ன?” என்று பலர் கேட்டார்கள். ” யார் விழுந்தது, ரா.கி. ராங்ராஜனா?” என்று சிலர் கேட்டார்கள். “ரா.கி. ரங்கராஜனா? யார் அவர்?” என்று என் பின்னால் ஒருவர் சொல்வதும் காதில் விழுந்தது. ஆகவே இதை நல்ல பப்ளிஸிட்டி என்றும் சொல்ல முடியாது.

வானதி திருநாவுக்கரசு “என்னப்பா? என்ன ஆச்சு?” என்று கேட்டார். தேவன் அறக்கட்டளையின் செயலாளர் சாருகேசியும் எழுத்தாளர் வாதூலனும் வந்து காப்பி சாப்பிடுகிறீர்களா?” என்று பரிவோடு கேட்டார்கள். சற்றுப் படபடப்பாக இருந்ததால் சரி என்றேன். உடனே சென்றார்கள். உடனே மறைந்தார்கள். விழா முடிந்த பிறகுதான் வந்தார்கள். “அடி ஒன்றும் பலம் இல்லையே?” என்றார்கள். காப்பியைப் பற்றி அவர்களும் சொல்லவில்லை. நானும் கேட்கவில்லை. பாவம், அவர்களுக்குத் தலைக்குமேல் வேலை அப்போது.

ஜ.ரா. சுந்தரரேசன் என் நெருங்கிய நண்பர் என்று ரொம்பப் பேர் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கிடையாது. சரியான துரோகி. உள்ளே நுழையும்போதே நான் அவரிடம், “நீங்கள் முன்னால் போங்க. நான் தங்கள் தோளைத் தொட்டாற்போல் வருகிறேன்” என்று சொல்லியிருந்தேன். ஒப்புக் கொள்கிற மாதிரி தலையாட்டியவர், என்னை முன்னால் போகவிட்டு, என் தோளைத் தொட்டாற்போல் பின்னால் வந்தார். நான் விழுந்ததும் எச்சரிக்கை அடைந்து பத்திரமாக வேறொரு வரிசையில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டு, “அடி கிடி இல்லையே?” என்று கேட்கிற மாதிரி அங்கிருந்தே கையை வீசிச் சைகையில் கேட்டார். பக்கத்து நாற்காலி காலியாக இல்லை. இருந்திருந்தால் தூக்கி அவர்மீது அடித்திருப்பேன்.

விழா முடிந்த பிறகு என்னிடம் வந்தவர், “விழுந்ததுதான் விழுந்தீர். போட்டோவில் விழுந்திருக்கக் கூடாதோ?” என்று சிலேடை வேறே! இவரா என் சிநேகிதர்!

விழுந்து எழுந்தாவது தேவன் விழாவுக்குப் போயிருக்க வேண்டுமா என்று நீங்கள் கேட்கலாம். தேவனின் எழுத்துக்கு அடிமை நான். அத்துடன், கும்பகோணம் அரசினர் கல்லூரியில் என் தந்தையிடம் சம்ஸ்கிருதம் படித்த மாணவர் அவர். அதனால் என்மீது அவருக்குத் தனிப் ப்ரீதி, மேலும் என் முதல் சிறுகதையை ஆனந்தவிகடனில் பிரசுரித்தவரும் அவரே.

இரண்டு தமிழ்ப் புத்தகங்களை வெளியிடுவது அன்றைய நிரலில் முக்கிய நிகழ்ச்சி. ஒன்று சென்ற வருடம் கல்கியின் சார்பில் நடைபெற்ற நகைச்சுவைப் பயிலரங்கத்தில் பேசிய சிலரின் சொற்பொழிவுத் தொகுப்பு. (என் கட்டுரையும் உண்டு!) ‘கல்கி வளர்த்த சிரிப்பலைகள்’ என்ற இந்தப் புத்தகத்தில், கல்கியின் எழுத்திலிருந்து சில நகைச்சுவை முத்துக்களையும் தொகுத்துச் சேர்த்திருக்கிறார் வாதூலன்.

இரண்டாவது புத்தகம் ‘கல்கியின் கடிதங்கள்’ என்ற தலைப்புக் கொண்டது. டி.கே.சி. ராஜாஜி, கல்கி ஆகியோர் தங்களுக்குள் எழுதிக் கொண்ட கடிதங்களுடன், கல்கி தன் மனைவிக்கும், மகனுக்கும், மகளுக்கும் எழுதிய கடிதங்களும் இதில் இடம் பெற்றிருக்கின்றன. தொகுத்தவர் சுப்ரபாலன்.

ஆறு மணிக்கு நிகழ்ச்சி ஆரம்பிக்க வேண்டும். ஆறேகால், ஆறரை, ஆறேமுக்கால் என்று நேரம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. புத்தகங்களை வெளியிட வேண்டிய ஹிந்து என். ராம் ஏழு மணிக்குத்தான் வந்தார். நிகழ்ச்சி நேரத்தைத் தப்பாக எண்ணி விட்டேன் என்று ஏதோ சாக்குச் சொன்னார். அதையாவது மன்னிக்கலாம். தான் இன்னும் இரு புத்தகங்களையும் வாசிக்க முடியவில்லை என்றும், ஆனால் நிச்சயமாய் நன்றாகத்தான் இருக்கும் என்று நம்புவதாகவும் சொன்னார். இது எப்படி இருக்கு!

பழம் பெரும் எழுத்தாளரான பரணீதரன் (‘மெரீனா’) புத்தகங்களைப் பெற்றுக் கொண்டார்.

ஹிந்துவில் தொடர்ச்சியாக வேடிக்கையான கட்டுரைகளை எழுதி வருகின்ற வி. கங்காதரும், ஹிந்து துணை ஆசிரியர் ஸி.வி. கோபாலகிருஷ்ணனும் (ஸிவிஜி) தேவனின் பரம ரசிகர்கள். தேவன் அறக் கட்டளை சார்பாக இருவருக்கும் பதக்கங்கள் அணிவித்துப் பாராட்டினார்கள்.

தேவனின் படைப்புக்களில் ஒவ்வோர் பகுதியாகக் குறிப்பிட்டு என்னென்ன விதத்தில் அது சிறப்பு என்று கங்காதர் பாராட்டியது பிரமிப்பைத் தரும் பேச்சாக இருந்தது. அடுத்து, ஸிவிஜியும் நன்றாகவே பேசினார்.

இந்த விழாவுக்குப் போனதில் எனக்குக் காலில் மட்டுமல்ல, மண்டையிலும் அடி. எப்படி என்கிறீர்களா?
ஒருத்தர் நம்மைப் பார்த்து ‘ரொம்ப யங்காத் தெரியறீங்க’ என்று புகழ்ந்தால், நம்மை வயசானவங்கன்னு அவுங்க நினைக்கிறாங்கன்னு அர்த்தமாம்.

– பொன்மொழி பொன்னப்பா.

அண்ணா நகரில் நடைபெறும் நிகழ்ச்சிகளில் ஏன் எல்லாரும் ஆங்கிலத்தில் பேசுகிறார்கள் என்று இரண்டு வாரம் முன்பு கிண்டல் செய்தேன் அல்லவா? அதற்கு இங்கே பழிக்குப் பழி.

இந்த விழாவில், பரணீதரன் ஒருவரைத் தவிர மற்ற அத்தனை பேரும், முதல் வாக்கியம் முதல் கடைசி வாக்கியம் வரை ஆங்கிலத்திலேயே பேசினார்கள்! அதுவும் முழுக்க முழுக்கத் தமிழ் எழுத்தாளரான தேவனின் ரசிகர்கள் நிறைந்த தமிழர்களின் கூட்டத்தில்! தமிழிலேயே பிறந்து தமிழிலேயே வளர்ந்த அக்மார்க் தமிழர்கள், ஆங்கிலத்திலேயே சண்டை மாருதம் செய்தார்கள்!

புத்தி, புத்தி இனிமேல் எந்தப் பேச்சாளர்களையும் கேலி செய்ய மாட்டேன். கன்னத்தில் போட்டுக் கொள்கிறேன்.

---

திருப்பதி லட்டு

ரா.கி.ர
நாற்பத்தைந்து வயதாகியிருந்தபோது ஒரு முறை திருப்பதிக்குப் போனேன் (நாற்பத்தைந்து வயது என்று சும்மா ஒரு மாறுதலுக்காகத்தான் சொல்கிறேன். முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பு, நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்பு, பற்பல வருடங்களுக்கு முன்பு என்று சொல்லி சொல்லி எனக்கும் போரடித்துவிட்டது. உங்களுக்கும் போரடித்து விட்டிருக்கும்.)

சென்னையிலிருந்து கீழ்த்திருப்பதிக்குப் போக பஸ்ஸோ, ரயிலோ இருந்தது. கீழேயிருந்து மலைக்குப் போகும் பஸ்களுக்குத்தான் நெருக்கடி அப்போதெல்லாம். எப்படியோ ஒரு வழியாக மலையை அடைந்து, ஒரு தேவஸ்தான சத்திரத்தில் படுத்துத் தூங்கிவிட்டு காலை ஏழு மணி சுமாருக்குக் கோவிலை அடைந்தால்–

கூட்டமே கிடையாது. கியூவும் இல்லை. பிரதான வாயில் வழியாக நேரே உள்ளே போய் வெங்கடேசப் பெருமாளைக் கண்குளிர தரிசித்தேன். ரொம்பக் குறைவாகவே பக்தர் கூட்டம் இருந்தது. ஆகவே ஜரகண்டி ஜரகண்டி என்று யாரும் பிடித்துத் தள்ளவில்லை. முடிக் காணிக்கை செலுத்திய ஆந்திர கிராமவாசிகள் ‘ஏழு கொண்டலவாடா, கோவிந்தா!’ என்று விண்ணதிரக் கூவினார்கள். (இப்போதெல்லாம் நாகரிகம் அதிகரித்து விட்டது. ‘கோவிந்தா! கோவிந்தா!’ கோஷமிடுவதற்குக் கூச்சப்படுகிறார்கள்.)

தரிசனம் முடிந்தபின் மறுபடி வெளியே வந்தேன். வாசலில் கூட்டம் இல்லை. எனவே மறுபடியும் ஒருமுறை பிரதான வாசல் வழியாகவே நேரே போய் மறுபடியும் தரிசனம் செய்தேன். இப்படி மூன்று முறை உள்ளே போய் விட்டுத் திரும்பினேன்.

இந்த சம்பவத்துக்கு முன்பும் பின்புமாகப் பல முறைகள் திருப்பதி போயிருக்கிறேன். வருடத்திற்கு மூன்று முறை போய் வருவது சாதாரண விஷயமாக இருந்தது.

தரிசனம் மட்டுமல்ல, திருப்பதி லட்டு வாங்கி வருவதிலும் எந்தக் கஷ்டமும் ஏற்பட்டதில்லை. இரண்டு ரூபாய், மூன்று ரூபாய், ஐந்து ரூபாய் என்று விலை மட்டும் உயர்ந்துகொண்டு போயிற்று. ஆனால் அன்றைய லட்டு பத்துநாள்கூடக் கெடாமலே இருக்கும். திராட்சை, ஏலம், முந்திரி, கிராம்பு எக்கச்சக்கம். அதே தரம் இன்று இருக்கிறது என்று சொல்ல முடியாது.

பக்தர்களின் கூட்டம் ஏற ஏற லட்டுக்கு கிராக்கியும் அதிகமாகிவிட்டது. கோவிலுக்கு எதிரில் இருந்த ஒரு பாங்கில் விற்பனை செய்தார்கள். பிறகு தனித் தனியாகக் கவுண்ட்டர்கள் வைத்தார்கள். நடுவில் ஒருமுறை, தியேட்டரில் பிளாக் டிக்கெட் விற்கிற மாதிரி, ஒருவர், ‘இப்படி வாங்க, நான் வாங்கித் தருகிறேன்’ என்று என்னை ஒரு கடைப்பக்கம் அழைத்துச் சென்று பத்து லட்டுகள் கொடுத்தார். அவ்வளவும் போலி! ஒரே நாளில் நாற்றம் எடுத்துவிட்டது. இப்படி ஒரு போட்டித் தொழிற்சாலை நடைபெறுவதை தேவஸ்தானத்தில் கண்டுபிடித்து, வெகு விரைவில் ஒழித்துவிட்டார்கள்.

சமீபத்தில் திருப்பதிக்குப் போயிருந்த போது, கோவிலுக்கு வெளியே மகா நீளமான க்யூ நின்றிருப்பதைக் கண்டேன். லட்டு வாங்குவதற்காகக் காத்திருந்த க்யூ அங்குலம் அங்குலமாக நகர்ந்துகொண்டிருந்தது. பெருமாள் படம் போட்ட பாலிதீன் பையில் டஜன் கணக்கில் லட்டு வாங்கிக்கொண்டு வெளியே வந்தவர்களின் முகத்தைப் பார்க்க வேண்டுமே! ஆனந்தம்! பரமானந்தம்! கோட்டையைப் பிடித்துவிட்ட மாதிரி ஒரு வெற்றிப் பெருமிதம்! சுவாமி தரிசனத்தை விட லட்டு தரிசனமே பெரிது போலும்!

யோசித்துப் பார்த்தேன்.

இந்த லட்டு சமாச்சாரம் திருப்பதிப் பெருமாளுக்கு எப்படி வந்து ஒட்டிக்கொண்டது என்று தெரியவில்லை. பழனி பஞ்சாமிர்தம் என்றால் புரிகிறது. பழனி முருகனுக்கு (எல்லா முருகனுக்குமே) பஞ்சாமிர்த அபிஷேகம் செய்கிறார்கள். ஆனால் வெங்கடாசலபதிக்கு அப்படி எதுவும் பண்ணுவதில்லையே? எங்கிருந்து வந்தது லட்டு?

வைணவப் பெரியவர்கள் யாரிடமாவது கேட்க வேண்டுமென்று நினைத்தபோது திருவஹீந்திரபுரம் உருப்பட்டூர் ஸெளந்தரராஜன் என்ற அன்பர் அறிமுகமானார். (அகப்பட்டுக்கொண்டார் என்றும் சொல்லலாம்) மாவட்ட வருவாய் அதிகாரியாகவும், தாராபுரம் கூட்டுறவு நூற்பு ஆலையில் மானேஜிங் டைரக்டராகவும் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர் இவர். ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிக ரிஸர்ச் ஸென்டரின் போஷகர்களில் ஒருவரான இவர் ‘ஸ்ரீ வைஷ்ணவ சம்பிரதாயம்–சில முக்கிய விஷயங்கள்’ என்ற புத்தகத்தை எழுதியிருக்கிறார். லேட்டஸ்டாக, ‘ஏன்–என்ன–எதற்கு?’ என்ற புத்தகத்தை இயற்றி, எனக்கு அனுப்பி, என் அபிப்பிராயத்தைச் சொல்ல வேண்டுமென்று கேட்டுக்கொண்டார்.

வைஷ்ணவர்களுக்கு மட்டுமே உரித்தான விஷயங்களைக் குறித்து, வைஷ்ணவர்களுக்கு மட்டுமே புரியக் கூடிய நடையில் கேள்விகளும் பதில்களுமாக இந்தப் புத்தகம் அமைந்திருக்கிறது. வைஷ்ணவர் அல்லாதார்க்கும் பயன்படக்கூடியதாகச் சில பொதுவான கருத்துக்களையும் அதில் கூறியிருக்கிறார். ஓரிடத்தில், ‘ஒருவன் மரிக்கும் போது அவன் செய்த பாவத்தில் ஒரு பகுதி அவனிடம் பகைவர்களாக நடந்து கொண்டவர்களைச் சேருகிறது என்று சாஸ்திரம் சொல்லுகிறது. ஏற்கெனவே செய்துள்ள பாவமூட்டைகளின் கனம் தாங்காமல் அவஸ்தைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் நாம், மேலும் பாவத்தைச் சம்பாதிக்காமல் தவிர்ப்பதற்காக நம்மிடம் பகைமை பாராட்டுவோரிடம் பாசத்துடன் பழகுவது நல்லது’ என்று கூறியிருக்கிறார். இன்னோரிடத்தில், சின்ன வயதிலேயே கோவிலுக்குப் போகும் பழக்கம் ஏற்பட்டால்தான் பெரியவர்களான பிறகு எந்த ஊரில், எந்தக் கண்டத்தில் இருந்தாலும் அங்கே கோவில் இருக்கிறதா என்று விசாரித்து அறிந்துகொண்டு போக வேண்டும் என்று மனம் தூண்டும் என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறார். அரை வயிறு உணவு சாப்பிட்டு, கால்வயிறு நீர் அருந்தி, மீதி கால் வயிற்றைக் காலியாக விட வேண்டும் என்றும், சாப்பிடும் போது பேசக்கூடாது என்றும், சாப்பிடும் சாப்பாட்டை நிந்திக்கக்கூடாது என்றும்–இதுபோல எல்லா மனிதர்களுக்கும் பொதுவான குறிப்புகள் பல தந்திருக்கிறார் ஸெளந்தரராஜன். (போன் எண்: 484 3986).

திருப்பதி லட்டு எப்போது எப்படி ஆரம்பித்தது என்று கேட்பதற்கு இவரே தகுந்த நபர் என்று தோன்றியதால் கேட்டேன்.

‘இன்று நேற்றல்ல, திருப்பதி கோவில் ஸ்தாபிக்கப்பட்ட காலத்திலிருந்து இது இருந்து வருகிறது. திருப்பதி §க்ஷத்திரத்தின் முக்கிய அம்சமே ஸ்ரீனிவாசர்–பத்மாவதி திருமணம்தான். கல்யாணமென்றால் கட்டாயம் லட்டு இருக்க வேண்டும். லட்டு இல்லாமல் கல்யாணம் இல்லை. வெங்கடாசலபதி–பத்மாவதித் தாயார் விவாகத்தின் போது ஆரம்பமான லட்டு, காலம் செல்லச் செல்ல ரொம்ப முக்கியத்துவம் பெற்று வருகிறது’ என்றார் ஸெளந்தரராஜன்.

உண்மைதான். முக்கியத்துவம் என்றால் முக்கியத்துவம், உங்க வீட்டு முக்கியத்துவம் எங்க வீட்டு முக்கியத்துவம் இல்லை. திருப்பதிக்குப் போவதற்கு முன்னால் யாரிடமேனும் சொல்லிக்கொண்டால், ‘வரும்போது லட்டு வாங்கி வா’ என்கிறார்கள். வந்தபிறகு சொன்னால், ‘லட்டு வாங்கி வந்தாயா?’ என்று கேட்கிறார்கள்.

‘நன்றாய்ப் பெருமாளை சேவித்தாயா?’ என்று யாரும் கேட்பது கிடையாது.

(அண்ணாநகர் டைம்ஸில் ரா.கி.ர எழுதியது.)

---

நாங்கள் மூன்று பேர்

நாங்கள் மூன்று பேர்

பாக்கியம் ராமசாமி

சரித்திரத்தில், கி.மு., – கி.பி., என்ற பாகுபாடு இருப்பதுபோல, இளைஞர் வாழ்க்கையில், க.மு.,- க.பி., என்ற பிரிவுகள் இருப்பது, எல்லாரும் அறிந்ததே. (க.மு., கல்யாணத்துக்கு முன்; க.பி., கல்யாணத்துக்குப் பின்!)

என், 23வது வயதில், பத்திரிகை காரியாலயத்தில், நான் வேலையில் சேர்ந்த போது, பிரம்மச்சாரியாகத் தான் இருந்தேன்.

“வீட்டுக்கு ஒரு மரம் வளர்ப்போம்…’ போல, வீட்டுக்கு ஒருத்தர் பிரம்மச்சாரியாக இருக்க வேண்டும் என்ற கொள்கையில், அப்போது எனக்கு ஒரு பிடிப்பு இருந்தது.

அதாவது, ஒரு வீட்டில் மூன்று, நாலு சகோதரர்கள், இரண்டு, மூன்று சகோதரிகள் என்று கூட்டுக் குடும்பமாக, அந்தக் காலத்தில் இருப்பர்.

அந்தக் கும்பலில், யாராவது ஒருத்தராவது, திருமணம் செய்து கொள்ளாமல் பிரம்மச்சாரியாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பேன்.

ஏனெனில், அந்த ஒருத்தனாவது, சுயநலமில்லாமல், குடும்பத்தின் மொத்த நன்மையைக் கருதி, மற்றவர்களுக்குள் ஏற்படும் சண்டை, சச்சரவு, பிணக்குகளைத் தீர்க்கும், பொது மனிதனாகத் திகழ்வான் என்பது என் அனுமானம்.

ஆகவே, நானும் வாய்க்கு வாய், “எனக்குக் கல்யாணம் வேண்டாம். குடும்ப மொத்தத்தின் சேவைக்காக என்னை அர்ப்பணம் செய்து கொள்கிறேன்…’ என்று சொல்லி, சுதந்திர பிரம்மச்சாரியாக, ஓட்டல் சாப்பாடு, ரூம் வாழ்க்கை என்று இருந்தேன்.

நான் வேலை பார்த்த காரியாலயத்தில், ஆசிரிய இலாகாவில் மூன்று பேர் இருந்தோம். ரா.கி.ர., புனிதன், நான், மூவரும் சேர்ந்து செய்கிற காரியத்தை, ஆசிரியர் எஸ்.ஏ.பி., ஒருத்தரே செய்வார். ஆகவே, ஆசிரிய இலாகாவில் நாலு பேர் இருந்தோம் என்பதே சரி.

நான் ஓட்டலில் சாப்பிடும் பிரம்மச்சாரியாதலால், “ஐயோ பாவம்… நாக்கு செத்திருக்குமே…’ என்று நண்பர்கள், அவ்வப்போது தங்கள் வீட்டு விசேஷங்களின் போதெல்லாம் சாப்பிட அழைப்பர். கிராக்கி செய்யாமல், அழைப்புகளைப் பெருந்தன்மையாக (அல்லது சிறுந்தன்மையாக) ஏற்றுக் கொள்வேன்.

எங்கள் மூவரில், ரா.கி.ர., மூத்தவர். பதவியிலும், வயதிலும் அனுபவத்திலும் சீனியர்.

ரா.கி.ர.,வும் புனிதனும், “நீ… வா… போ…’ போட்டுப் பேசிக்கொள்வர். நானும், புனிதனும், “வாடா… போடா…’ என்று பேசிக் கொள்வோம். (இரண்டு பேரும் சேலம், தர்மபுரி மாவட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்களாதலால் இணக்கம் அதிகம்) எங்க மாவட்டத்து வட்டார வழக்கு வார்த்தைகளை பயன்படுத்திப் பேசிக் கொள்வதில், மகா சந்தோஷம்.

“சாமி… மெரமணை பிரமாதம்…’ என்று பேசிக் கொண்டால், ரா.கி.ர., முழிப்பார். “என்னடா மெரமணை…’ என்பார்.

“சாமி ஊர்வலம் போவதைத்தான், எங்க வட்டாரத்தில், “மெரமணை’ என்போம்…’ என்று, அவருக்கு விளக்குவோம்.

தர்பீஸ் பழத்தை, எங்கள் வட்டாரத்தில், “கோச்சாப் பழம்’ என்போம்.

அந்த வார்த்தையைக் கேட்டாலே, ரா.கி.ர., காதைப் பொத்திக் கொண்டு, “சகிக்கலையே…’ என்று ஓடுவார்.

“தர்ப்பீஸ் மட்டும் வாழுதோ…’ என்போம்.

ரா.கி.ர., தஞ்சை மாவட்டக்காரராதலால், சங்கீதம், வெற்றிலை போடுதல் ஆகிய பழக்கம் உண்டு. வெற்றிலையை, அவருடைய பெட்டியிலிருந்து எடுத்து, இரண்டு சீவலுடன், ஒரு கசக்குக் கசக்கி, நான் வாயில் திணித்துக் கொண்டால், “ஐய்யோ… ஐய்யோ… ஏய்யா இப்படிக் கொலை பண்ணுறீர்?’ என்று பதைத்து, …

“இரும்… நான் மடிச்சுத் தர்றேன்…’ என்று ஒரு வெற்றிலையை எடுத்து, அழகாக நீவித் துடைத்து, சுண்ணாம்புத் தடவி, நரம்பு கிள்ளி, இரண்டாகக் கிழித்து, இரண்டு சீவலை வைத்து அழகாகச் சுருட்டி மடித்து, “இப்ப போட்டுக்கோய்யா…’ என்று எனக்குத் தருவார்.

அவரை எரிச்சல் மூட்டுவதற்காகவே, குறும்பாக நான் வெற்றிலையை வெறுமே சுருட்டி வாயில் அடைத்துக்கொண்டு, இரண்டு சீவலையும் போட்டுக் கொள்வேன்.

“இப்படிப் போட்டுக் கொள்வதும் ஒரு ருசிதான்…’ என்று சொல்வேன்.

எனக்குக் கல்யாணமானதும், ரா.கி.ர., என்னை, “வாங்க… போங்க…’ என்று, மரியாதை போட்டுக் கூப்பிடத் துவங்கினார்.

ஒரு தரம், ஆசிரியர் தன்னிடம், “நீங்களெல்லாம் வா… போ… என்றுதான் கூப்பிட்டுக் கொள்வீர்களா… தனியாக இருக்கும்போது, அப்படி அழைத்துக் கொள்ளலாம்… ஆனால், வெளியார் யாராவது ஆபீசுக்கு வந்திருக்கும் போது, அப்படி அழைத்துக் கொள்வது, பார்க்க நன்றாக இருக்காது… ஆபீசுக்கான மரியாதையாகவும் இருக்காது…’ என்பது போல கூறியதாகத் தெரிந்தது.

ஆசிரியர் எல்லாரையும், ஆசிரிய இலாகா உதவியாளர் கண்ணபிரான் உட்பட, “வாங்க… போங்க…’ போட்டுத்தான் அழைப்பார். ஆகவே, ஆசிரியரை அனுசரித்து, ரா.கி.ர., என்னை, மரியாதையாக கூப்பிடத் துவங்கினார்.

ஆரம்பத்தில் எனக்குக் கூச்சமாயிருந்தது. “என்ன சார்… என்னைப் போய், வாங்க, போங்கன்னு கூப்பிட்டுக் கொண்டு?’ என்றேன்.

அப்புறம், “இதுவும் நன்றாகத்தான் இருக்கு… நமக்கு கல்யாணமாகி, ஒரு மெச்சூரிட்டி வந்திருப்பதால் தான், ரா.கி.ர., அப்படிக் கூப்பிடுகிறார்…’ என்று நினைத்து, “ங்க’ அழைப்பில் மகிழ்ச்சியோடு இருந்தேன்.

ஆனால், புனிதனுக்கும், எனக்கும் இடையில் மட்டும், அந்த “ங்க’ போட்டுப் பேசிக்கொள்ளும் வழக்கம் அமலாகவில்லை.

ஒரே மாவட்டத்தை சேர்ந்தவர்களாதலால், “அடா… புடா…’ தான் சுவையாக இருந்தது.

மூவருமே, புரசைவாக்கம், வெள்ளாளத் தெருவாசிகளாக இருந்ததால், ஏதாவது மீட்டிங், ஈட்டிங் (ஓட்டல்) போவதாக இருந்தால், ஒருத்தர் வீட்டுக்குச் சென்று இன்னொருத்தர் குரல் கொடுப்போம்.

ஒருநாள், என் வீட்டு வாசலிலிருந்து, “அவன் இருக்கானா?’ என்று, கேட்டார் புனிதன்.
என் மனைவி, ஏதோ காரியத்தில் இருந்தவள், “இல்லையே… போயிட்டானே…’ என்று, அதே, “ன்’ போட்டு அவசரமாகப் பதிலளித்து விட்டாள்.

இதை பெரிய ஜோக்காக எடுத்துக்கொண்டு, சிரித்து மகிழ்ந்தோம்.

அப்புறம் நான் யோசித்தேன். புனிதனிடம் மெதுவாக ஒருநாள் கூறினேன். “டேய் பி.எஸ்.எஸ்… ரா.கி.ர., “ங்க’ போட்டு மரியாதையாகக் கூப்பிடுகிறார். நீயும், நானும் கூட இனிமேல், “ங்க’ போட்டு மரியாதையாக பேசிக்கொள்ளலாமாடா… அது ரொம்ப டிகினிபைடாக இருக்குமே…’ என்றேன்.

புனிதன் சிரித்துவிட்டு, “நீ வேணுமானால், மரியாதையாகக் கூப்பிட்டுப்போ… ஆனால், நான் உன்னை வாடா, போடான்னுதான் கூப்பிடுவேன்…’ என்று ஒப்பந்தத்துக்கு வர மறுத்து விட்டார்.

அவர், “வாடா… போடா…’ என்றுதான் கடைசி வரை கூப்பிட்டு வந்தார். எனக்கும், அவர் கடைசி வரை, “அவன்’ தான்.

ரா.கி. ரங்கராஜன், ஜ.ரா.சு., புனிதன்

---

விழுந்து விழுந்து எழுந்த குழந்தை

ஏழெட்டு நாட்கள் முன்பு சாயந்தரம் ஐந்து மணி வாக்கில் ‘வாக்கிங்’ போய்க் கொண்டிருந்தேன். (‘ஜாகிங்’கை விட மெதுவாகப் போனால் ‘வாக்கிங்’. வாக்கிங்கைவிட மெதுவாகப் போனால் என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. Inching என்று சொல்லலாமோ?) இன்ன இடத்துக்குப் போவதென்கிற இலக்கு ஏதும் இல்லாமல் நடந்துகொண்டிருந்தபோது, “கால் போன போக்கிலே மனம் போகலாமா, மனம் போன போக்கிலே மனிதன் போகலாமா?” என்ற வரிகளை நினைத்துக் கொண்டு (இது கண்ணதாசன் தானே?) நிமிர்ந்து பார்த்தபோது டவர் பார்க்கை அடைந்திருப்பதை உணர்ந்தேன்.

இந்தப் பார்க் மோசமாகப் பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது என்று சில வாரங்களுக்கு முன் ஹிந்துவில் செய்தி வெளியிட்டிருந்தார்கள். இப்போது எப்படி இருக்கிறது பார்க்கலாம் என்று உள்ளே போக எண்ணினேன். வாசலில் பசும்பச்சை வெள்ளரிப் பிஞ்சுகளை வண்டியில் குன்றாகக் குவித்து வைத்துக் கொண்டு மிளகாய்ப் பொடியும் சேர்த்து விற்றுக் கொண்டிருந்தாள் ஒரு பெண். வெள்ளரிப் பிஞ்சென்றால் எனக்கு உயிர். இருபது பிஞ்சுகளை ஒரே மூச்சில் சாப்பிடுவேன். ஆனால் உயிரான விஷயங்களில் உள்ளத்தைப் பறிகொடுத்தால் உயிருக்கு உத்திரவாதமில்லை என்று டாக்டர் எச்சரித்திருந்ததால், ஐஸ்கிரீம் வண்டியை நோக்கிக் கை நீட்டும் குழந்தையைத் தாயார்க்காரி தரதரவென்று அப்பால் இழுத்துக் கொண்டு போகிற மாதிரி, ஆசையை நெட்டித் தள்ளிவிட்டு நடந்தேன்.

உள்ளே நுழைவதற்கு சுழல் கதவு. அதைக் கண்டால் எப்பவுமே எனக்கு பயம் – நடுவில் சிக்கிக் கொண்டு ‘நாலு பேர்’ சிரிக்கிற மாதிரி செய்து கொண்டு விடுவோம் என்று. (எஸ்கலேட்டர் என்றாலும் அப்படித்தான். அதுவும் அந்த கடைசிப்படி! ஆனால் ஒவ்வொருவர் எத்தனை லாகவமாய் அதைக் கடக்கிறார்கள்!)

சுழல் கதவை வேறு யாராவது தள்ளிக் கொண்டு போனால், அடுத்த வளைவுக்குள் புகுந்துகொண்டு உள்ளே போய் விடலாம் என்றெண்ணி இரண்டு நிமிடங்கள் நின்றேன். யாரும் வரவில்லை. ஆனால் பார்க்கின் உள்ளேயிருந்து வெளியே போக ஒரு சுடிதார் மங்கை வந்தாள். அவள் அந்தப் பக்கம் தள்ளட்டும், நாம் இந்தப் பக்கம் புகுந்துவிடலாம் என்று தோன்றியது. மேலும் ஒரு நிமிடம் நின்றேன். அந்தச் சுடிதாரிணி, பெரியவர் முதலில் உள்ளே வரட்டும் என்று நினைத்தவள் போல அங்கேயே நின்றாள். என்னடா இது வம்பு என்று திகைத்தேன். ஆனால், என்ன ஆச்சரியம்! அந்தப் பெண் சுழல்
கதவின் குழாய்களைத் தொடாமல், அதற்கும் சுவருக்கும் இருந்த இடைவெளி வழியாகவே வெளியே வந்து விட்டாள் – கடவுள் அவளுக்கு அவ்வளவு மெல்லிய தேகத்தைக் கொடுத்திருந்ததால்.

எப்படியோ உள்ளே நுழைந்து விட்டேன் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். பார்க் சுத்தமாகத்தான் இருந்தது. குப்பை கூளம் கண்ணில் படவில்லை. ஆனால் பாதைகளில் தரை காய்ந்து கெட்டியாகி, லேசான செம்மண் நிறத்துடன் கரடுமுரடாக இருந்தது. பசும் புல்வெளிகள் அதிகமில்லை. செடிகளைக் காட்டிலும் மரங்களே அதிகம். உள்ளத்தில் குதூகலம் ஏற்படுத்துகிற நீரூற்றுகள் இல்லை. அது ஒரு செவ்வாயோ, புதனோ, எனவே அதிகமான நடமாட்டம் இல்லை. ஒரு மரத்தின் கீழே இருந்து வட்ட மேடையின் ஓரமாக உட்கார்ந்து தலைக்கு மேலே காக்கை எதுவும் இல்லை என்று உறுதிப்படுத்திக் கொண்டேன்.

கொஞ்சம் தள்ளி ஒரு தொழிலாளர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த நான்கு பெண்களும், பொத்தான் போடாத ஷர்ட்டுடன் ஒரு நரைத் தலையரும் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அது சிறிய புல்தரை. எவர் சில்வர் தூக்கில் கொண்டு வந்திருந்ததை உண்டுவிட்டு, பாட்டிலிலிருந்து நீர் குடித்தார்கள். வயதான பெண்மணி வெற்றிலை பாக்கை மென்றுவிட்டுப் புளிச்சென்று துப்பினாள்.அவர்கள் போன பிறகு அங்கே வந்து உட்காரக்கூடிய நபரை நினைத்துப் பரிதாபம் ஏற்பட்டது.

சில தெரு நாய்கள் மகா பயங்கர வேகத்துடன் ஒன்றையன்று துரத்திக் கொண்டு ஓடின. கடித்தால் என்னாவது என்று குலை நடுங்கி, காலைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டேன்.

எதிரில் வண்ண வண்ணமான உடைகளுடன் டவரில் ஜனங்கள் ஏறுவதும், இறங்குவதும் ஓர் அழகான காட்சியாக இருந்தது.

ஆறு மணிக்குப் பிறகு டவரின் மேலே போக அனுமதி கிடையாது என்று கேள்விப்பட்டிருந்தேன். ஆனால் ஆறரை, ஆறே முக்காலுக்குக் கூட ஜனங்கள் அங்கே போய்க்கொண்டுதான் இருந்தார்கள்.

இடுப்பில் ஒயர்ப் பையும், கையில் கோலாட்ட சைஸில் குச்சியுமாகச் சில பெண்கள் ஆங்காங்கே நடமாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் குறி சொல்கிறவர்கள். ஆசையாயிருந்தது, குறி கேட்கலாமா என்று, ஆனால் அவர்களில் யாரும் என் பக்கம் வரவில்லை. ஓர் இளம் ஜோடியை நோக்கிப் போய்விட்டாள் ஒருத்தி.

‘சுண்டலேய்!’ என்று கூவிய வண்ணம் ஒரு சிறுவன் அலுமினியத் தூக்குடன் சென்றான். கூடவே ஒரு தோழன். “வீட்லே கேட்டாங்கன்னா கை தவறிக் கொட்டிடிச்சுன்னு சொல்லிடுவேன்” என்று சுண்டல் பையன் ஒரு பொய் நாடகத்துக்கு வசன ஒத்திகை பார்த்துக் கொண்டு போனான்.

முப்பது வயதில் ஒரு கணவனும், இருபத்தைந்து வயதில் ஒரு மனைவியும், தங்களுடைய மூன்று வயதுக் குழந்தையுடன் போனார்கள். குழந்தையின் ஒரு கையை இவனும் மறு கையை அவளும் பிடித்து நடத்தினார்கள். ஆனால் அது தரையில் கால் பதிக்காமல் எம்பி எம்பி ஊஞ்சலாடியது.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஜனங்கள் நிறைய வர ஆரம்பித்தார்கள். பல வகையான வயது, பல வகையான நிறம், பல வகையான தோற்றம். ஆனால் என்னவோ தெரியவில்லை, பெரும்பாலான முகங்களில் உல்லாசமோ சிரிப்போ தென்படவில்லை. இறுக்கமாக இருந்தன. இன்றைய சமூகத்தின் அழுத்தும் பிரச்னைகள் காரணமாக இருக்கலாம். ஒரு வேளை என் மனத்தினுள் இருந்த இறுக்கத்தை அவர்கள் முகத்தில் கற்பனை செய்து கொண்டேனோ என்னவோ. கவலை நிறைந்த முகங்கள். கவலையைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் முகங்கள். கவலையே இல்லாததுபோல் பாசாங்கு செய்யும் முகங்கள்…

எழுந்து கொண்டேன். வந்தபோது இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச உற்சாகத்தையும் இழந்துவிட்ட மாதிரி இருந்தது. அப்போது ஒரு காட்சி :

மிகச் சிறிய வழுக்கு மரம். மூன்று வயதுக் குழந்தைகள் மட்டுமே ஏறி விளையாடக் கூடியது. ஏறும் படிகளும் மூன்றேதான். அதில் மேலே ஏறி, பலகையில் வழுக்கி மறுபுறம் இறங்க வேண்டும். ஒரு தந்தை தன் குழந்தையை ஏணியினருகே அழைத்துப் போனார். அது ஏணி வழியே ஏறாமல் முன்புறமாக ஓடிவந்து, சறுக்க வேண்டிய பலகையில் ஏற முயன்றது. முழு உயரம் கூட ஏற முடியவில்லை. வழுக்கி வழுக்கி விழுந்தது. “அப்படியில்லை. இங்கே வா, இப்படி ஏறி அங்கே உட்கார்ந்து வழுக்கணும்” என்று அதன் அப்பா சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அது, மறுபடி வழுக்கும் இடத்துக்கே திரும்பி, இரு புறத்தையும் பிடித்துக் கொண்டு ஏறவே முயன்று கொண்டிருந்தது. எத்தனை தரம் விழுந்தாலும் எழுந்து எதிர் நீச்சல் போட வேண்டும் என்று மனித உள்ளத்துக்குள் இருக்கும் விடா முயற்சியையும் நம்பிக்கையையும் பிரதிபலிப்பதுபோல் இருந்தது அந்தக் காட்சி.

அந்தக் குழந்தை வெற்றி பெற்றதா என்று எனக்குத் தெரியாது. ஆனால் உள்ளம் லேசாகி உதட்டில் புன்னகையுடன் வீட்டுக்கு நடந்தேன்.

---

ரா.கி.ரங்கராஜன் – 1: யோசனை கேட்க வராதீர்கள்!

மறைந்த மாபெரும் எழுத்தாளர் ரா.கி.ரங்கராஜனுக்கு ஓர் அஞ்சலியாக அவர் எழுதிய இந்தக் கட்டுரையை இங்கு வெளியிடுகிறேன்.

அவருடைய ‘ நான் கிருஷ்ண தேவராயன்’ ஒரு முக்கியமான வரலாற்றுப் புதினம். விகடனில் தொடராக வந்தது. வானதி பதிப்பகம் நூலாக வெளியிட்டிருக்கின்றனர். அதைப் பற்றி இந்தக் கட்டுரையில் குறிப்பிடுகிறார்.

எழுத்தாளன் என்றால் சகலகலா வல்லவன், எல்லாம் தெரிந்தவன் என்று நினைக்கிறார்கள். கல்யாண ரிசப்ஷனுக்கும் போகும்போது, யாராவது என்னிடம் வந்து பேச்சுக் கொடுப்பார்கள். உடனே ஒரு அம்மையார் குறுக்கிட்டு, ”மாமாகிட்டே பேசாதேடா சீமாச்சு! உன்னை வச்சுக் கதை எழுதிடுவார்” என்று அவரை எச்சரிப்பார்.

உண்மையில் ‘முதல் பந்தி எப்ப போடுவாங்கன்னு தெரியலே! சாப்பிட்டுவிட்டு ரயிலைப் பிடிக்கணும்’ என்ற தன்னுடைய அப்போதைய கவலையைத்தான் அந்த சீமாச்சு என்னிடம் பேசிக்கொண்டிருப்பார். அதை வைத்து, அவரை வைத்து எந்தக் கதையையும் யாராலும் எழுத முடியாது. இருந்தாலும் அப்படியொரு மந்திர சக்தி எனக்கு இருப்பதாகப் பல பேர் கருதுகிறார்கள்.

”தன்னுடைய மூளையை வைத்துப் பிழைக்கிறவன் புத்திசாலி. இன்னொருவனின் மூளையையும் சேர்த்துக் கொண்டு பிழைப்பவன் மகா புத்திசாலி” என்று ஒரு அறிஞர் சொன்னார். நான் அந்த ரகம். விஷயம் தெரிந்தவர்களிடம் கேட்டு வைத்துக்கொண்டு கதை அளப்பேன். அந்தக் கதையோ, நாவலோ புத்தகமாக வரும்போது யார் யார் எனக்கு உதவி செய்தார்கள் என்பதை என் முன்னுரையில் ஒப்புக்கொண்டு நன்றி சொல்வேன். ஆனால் புத்தகத்தை வாங்கிப் படிப்பவர்கள் கம்மி. பத்திரிகையில் வருவதைப் படிப்பவர்கள்தான் அதிகம். அவர்களுக்கு என் குட்டு தெரியாது. ‘அடேங்கம்மா! எவ்வளவு விஷயம் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்!’ என்று தப்பாக பிரமிப்பார்கள்.

நான் ‘கிருஷ்ண தேவராயன்’ என்ற சரித்திரத் தொடர் கதையை ஆனந்தவிகடனில் எழுதி வந்தபோது பல சமயங்களில் பல அறிஞர்களிடம் பல விஷயங்களைக் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டேன். ஒரு நாட்டியச் சிற்பத்தைப் பற்றி ஒரு ஆஸ்தானச் சிற்பிக்கும், ஆஸ்தான நடன ஆசிரியருக்கும் அபிப்பிராய பேதம் வருவதாக அந்தக் கதையில் ஒரு நிகழ்ச்சி வந்தது. பொதுவான அபிப்பிராய பேதம் என்று சொல்லாமல் ஏதாவது ஒரு குறிப்பிட்ட அம்சம் பற்றியது என்று சொன்னால் சுவையும், அழகும் ஏற்படும் என்று தோன்றியது. ஸ்ரீநிதி ரங்கராஜன், பத்மா சுப்ரமணியம் ஆகியோரிடம் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டு அந்த விஷயத்தைத் தொடர்கதையில் எழுதினேன். உடனே சிலர் தங்கள் குழந்தையை எந்த நடனப் பள்ளியில் சேர்த்தால் நன்றாய் சொல்லிக் கொடுப்பார்கள் என்று என்னைக் கேட்டார்கள்.

ஒரு இத்தாலிய இளைஞன் விஜயநகரத்துக்கு வந்து சித்த வைத்தியத்தில் தேர்ச்சி பெறுகிறார்ன என்று அந்தத் தொடர் கதையில் வருகிறது. அவனுடைய மூலிகை ஆராய்ச்சி பற்றிப் பல இடங்களில் எழுதினேன். உடனே இந்த மூலிகை நல்லதா, அந்தக் கீரையைச் சாப்பிடலாமா என்று சிலர் கேட்டார்கள். ஆனால் மருத்துவம் சம்பந்தப்பட்ட என் சந்தேகங்களைத் தீர்த்து வைப்பவர் என் உற்ற நண்பர் டாக்டர் ஜே.ஆர். கிருஷ்ணமூர்த்தி என்ற ரகசியம் யாருக்கும் தெரியாது. குன்றத்தூரில் 46 வருட காலமாக சித்த வைத்தியம், இங்கிலீஷ் வைத்தியம் இரண்டு துறைகளிலும் வெற்றிகரமாகப் பிராக்டிஸ் செய்து, மக்களின் அபிமானத்தைப் பெற்ற டாக்டராக விளங்குபவர் இவர். மத்திய அரசின் ஆயுர்வேத சித்த வைத்திய ஆராய்ச்சிக் கவுன்ஸிலில் பிரதான பொறுப்பில் இருப்பவர். மயக்க மருந்து கொடுக்காமல் ஒரு பெரிய ரண சிகிச்சை நடப்பதாக என் ‘படகு வீடு’ கதையில் கிளைமாக்ஸ் கட்டம் வந்தபோது, அது எப்படிச் சாத்தியம் என்பதை விளக்கிச் சொல்லித் தந்தார். அன்று முதல் இன்று வரை நாவல், சிறுகதை, கட்டுரை முதலிய பலவற்றிலும் அவருடைய ஆலோசனையைக் கேட்டறிந்து எழுதியிருக்கிறேன். இருப்பினும் வைத்தியத் துறையில் தேர்ச்சி பெற்றவன் என்று என்னைப் போய் எல்லோரும் நம்புகிறார்கள் !

கிருஷ்ண தேவராயன் கதையில் ஒரு வழிப்பறிக் கூட்டத்தை மடக்குவதற்காகக் கிருஷ்ண தேவராயர் புறப்படுகிறார் என்ற ஒரு சம்பவம் இடம் பெற்றிருக்கிறது. சாதாரணப் பிரஜை போல மாறுவேடம் அணிந்து ஒரு யாத்திரிகர் கோஷ்டியில் அவர் சேர்ந்துகொள்கிறார். அதில் வழிப்பறிக் கூட்டத்தின் தலைவனும் இருக்கிறான். எல்லா யாத்திரிகர்களும் ஒரு சத்திரத்தில் இரவு தங்குகிறார்கள். நள்ளிரவில் அந்த வழிப்பறிக்காரன் ‘விடியப் போகிறது! எல்லோரும் எழுந்திருங்கள்!’ என்று எல்லோரையும் எழுப்புகிறான். அவனது வழிப்பறித் தோழர்கள் யாத்திரிகர்களைத் தாக்கிக் கொள்ளையடிப்பதற்காகச் சிறிது தூரத்தில் காத்திருக்கிறார்கள். கிருஷ்ண தேவராயர் சத்திரத்திற்கு வெளியே வந்து வானத்தில் எந்த நட்சத்திரம் எங்கே இருக்கிறது என்பதைப் பார்க்கிறார். பொழுது விடிவதற்கு இன்னும் வெகு நேரம் இருக்கிறது என்பதை அறிகிறார். வழிப்பறித் தலைவனின் தந்திரத்தை அறிந்து, அவனையும் அவன் கூட்டத்தையும் சாமர்த்தியமாகப் பிடித்துவிடுகிறார்.

எந்தக் குறிப்பிட்ட மாதத்தில் இரவின் எந்த வேளையில் எந்த நட்சத்திரம் ஆகாயத்தில் எந்த இடத்தில் காணப்படும் என் விவரத்தை எனக்குச் சொன்னவர் பழம்பெரும் எழுத்தாளரான மகரம் (கே. ஆர். கல்யாணராமன்). நட்சத்திரங்களின் நடமாட்டங்களைப் பார்ப்பது இவருக்குப் பிடித்தமான பொழுதுபோக்கு. அவரைக் கேட்டு அதை எழுதினேன்.

ஆனந்தவிகடனில் மேற்படி அத்தியாயம் வந்த சில நாட்களுக்கெல்லாம் டெல்லியிலிருந்து எனக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது. அதை எழுதியவர் டாக்டர் வி. கிருஷ்ணமூர்த்தி என்ற விஞ்ஞானி. கே. கே. பிர்லா அகாடமியின் டைரக்டர். பிலானியில் கணிதப் பேராசிரியர்.

இரவு வேளைககளில் நட்சத்திரங்களின் சஞ்சாரம் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்து தான் ஒரு புத்தகம் எழுதி வருவதாகவும், அதற்கு நான் தகவல்கள் தந்து உதவ வேண்டுமென்றும் கேட்டிருந்தார் அந்தக் கடிதத்தில்.

இது எப்படி இருக்கு!

மகரத்தின் விலாசத்தைத் தந்து அவரிடம் தொடர்பு கொள்ளுமாறு பதில் எழுதிப் போட்டேன். மகரமும் அவருக்கு உதவி செய்தார். Night Sky என்ற அவருடைய புத்தகம் வெளியே வந்ததும் எனக்கும் மகரத்துக்கும் ஆளுக்கு ஒரு பிரதி அனுப்பினார். முன்னுரையில் எங்கள் இருவருக்கும் நன்றி தெரிவித்திருந்தார்.

எனவே, இதன் மூலம் சகலமானவர்களுக்கும் நான் தெரிவித்துக் கொள்வது என்னவென்றால்: என் எழுத்தைப் படிப்பவர்கள் யாரும் சிற்சில துறைகளில் நான் அத்தாரிட்டி என்று எடுத்துக்கொள்ள வேண்டாம். யோசனை கேட்க வேண்டாம்.
[ நன்றி: http://www.appusami.com ]

---

நண்பர் கடுகு

சுவையாக எழுதத் தெரிந்த எழுத்தாளர்கள் இன்று நிறையப் பேர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் நகைச்சுவையாக எழுதக் கூடியவர்களின் எண்ணிக்கைதான் மிகவும் குறைந்துவிட்டது. நல்ல வேளையாக நாலைந்து பேர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்களில் குறிப்பிடத் தக்கவராக இருப்பவர் ‘கடுகு’ என்ற என் நண்பர் பி.எஸ். ரங்கநாதன். இவருடைய எழுபத்தைந்தாவது பிறந்த நாளையொட்டி எல்லா நண்பர்களுமாக சேர்ந்து விழா நடத்தினார்கள் சென்ற வாரம்.

சுஜாதாவையும் சுப்புடுவையும் போல் டெல்லியிருந்து தமிழ் நாட்டின் மீது படையெடுத்த எழுத்தாளர்களில் ஒருவர் கடுகு. இவரைக் கண்டு பிடித்துக் கொடுத்த பெருமை குமுதம் இதழையே சேரும் என்று நினைக்கிறேன்.

டெல்லியில் வாழும் சாதாரணத் தமிழர்களைப் பற்றி இவர் எழுதிய கட்டுரைகள்தான் இவரைப் பிரபலமாக்கின. ‘அரே டெல்லி வாலா’ என்ற தலைப்பில் சின்னஞ்சிறு துணுக்குகளை முதலில் எழுதத் தொடங்கினார். அமெரிக்க ‘டைம்ஸ்’ பத்திரிகையில் வருவது போன்ற தகவலும் நடையும் கொண்டிருந்ததால் அமரர் எஸ்.ஏ.பி.க்கு பி.எஸ்.ஆரை மிகவும் பிடித்துவிட்டது.

டெல்லி காங்கிரஸ் கமிட்டியின் வாசலில் பட்டாணி விற்பவனையும், புரோகிதம் பார்க்க ஸ்கூட்டரில் செல்லும் சாஸ்திரிகளையும், கொத்துமல்லி விற்கும் கீரைக்காரியையும் பேட்டி கண்டு எழுதுவதற்கு ஊக்கம் கொடுத்தார். ‘கடுகுச் செய்திகள்’ என்று நாலைந்து வரிகளில் துணுக்குகள் எழுதவே ‘கடுகு’ என்ற புனைப் பெயரே நிரந்தரமாகி விட்டது.
குமுதத்தில் எவ்வளவு கட்டுரைகளை எழுதினார் என்று இவருக்கும் கணக்குத் தெரியாது. எனக்கும் தெரியாது. கார்ட்டூனிஸ்ட் ஆர்.கே. லக்ஷ்மணைப் பற்றி எழுதினார். லால்பகதூர் சாஸ்திரி காலமானபோது அவருக்குப் பி.ஏ.வாக இருந்த வெங்கடராமன் என்ற தமிழரைப் பேட்டி கண்டு எழுதினார். வேலூர் ஆஸ்பத்திரியில், இடுப்புக்குக் கீழே இயங்காதவராக இருந்த மேரி வர்கீஸ் என்ற பெண் சர்ஜன், சக்கர நாற்காலியில் அமர்ந்தபடியே ஆபரேஷன் செய்ததைப் பற்றி எழுதினார். ஆண்களால் நிட்டிங் செய்ய முடியுமா என்று போட்டி வைத்த போது, தன்னால் முடியும் என்று சொல்லி, அதை விவரித்துக் கட்டுரை எழுதிப் பரிசையும் பெற்றார். இதெல்லாம் 64ம் வருட வாக்கில்.

அப்போது ரங்கநாதன் தபால் துறையில் பணியாற்றி வந்தார். சர்க்கார் உத்தியோகத்தில் இருப்பவர் பத்திரிகைகளுக்கு எழுதக் கூடாது என்று யாரோ கிளப்பி விட்டார்கள். தான் எழுதுவது இலக்கியப் பணியே தவிர, அரசியல் அல்ல என்று பதிலளித்த ரங்கநாதன், குமுதத்திலிருந்து ஒரு சர்டிபிகேட்டையும் இணைத்தார். அவர் எழுதியவை நல்ல இலக்கியக் கட்டுரைகள் என்று அமரர் எஸ்.ஏ.பி. அப்போது எழுதித் தந்த நற்சான்றை இன்றைக்கும் பிரியத்துடன் பாதுகாத்து வருகிறார் கடுகு.

அஞ்சல் துறையை விட்டு விலகிய பின் ஹிந்துஸ்தான் தாம்ஸன் என்ற பிரபலமான விளம்பர நிறுவனத்தில் சேர்ந்து பல வருடம் பயிற்சி பெற்றதால் ஹாஸ்யச் சுவையிலிருந்து கணினிச் சுவையில் நாட்டம் கொள்ள ஆரம்பித்தார். விரும்பிக் கேட்போருக்கு ‘எழுத்துரு’ செய்து தருகிறேன் என்று சொல்கிறார். (கணினி பற்றி நான் சுத்த சுயம்பிரகாச ஞான சூன்யம். ‘எழுத்துரு’ என்றால் என்ன என்று தயவு செய்து யாரும் கேட்டுவிடாதீர்கள். கீழே விழுந்து விடுவேன்.)

டைரக்டர் ஸ்ரீதர், சித்ராலயா கோபு, கடுகு மூன்று பேரும் பால்ய நண்பர்கள். கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்பு ஸ்ரீதர் இவரைப் பார்ப்பதற்காக பெஸன்ட் நகர் வீட்டுக்கு மனைவியுடன் வந்திருந்தார். காரில் உட்கார்ந்தபடியே பேசினாராம். உடல் நலம் குன்றி, பேசுவதற்கு மிகவும் கஷ்டப்பட்டதாகவும், ஸ்ரீதரின் மனைவி அவர் சொல்வதை விளக்கிச் சொன்னதாகவும் கடுகு வருத்தத்துடன் சொன்னார்.

கணினித் துறையில் தேர்ச்சி பெற்றிருப்பதால் ரங்கநாதனும் அவருடைய மனைவி கமலாவும் சேர்ந்து பல புத்தகங்களை அழகிய முறையில் வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். குறிப்பிடத்தக்க ஒன்று, பதம் பிரித்துப் பதிப்பித்துள்ள ‘நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தம்’. சென்னையில் நடந்த புத்தகக் கண்காட்சியில் தான் வாங்கிய ஒரே புத்தகம் இதுதான் என்றும், இது ஒரு ரத்தினம் என்றும் சுஜாதா எழுதினார். (இரண்டு பாகங்கள்; நந்தினி பதிப்பகம், போன்: 9444187365)

இரண்டு மூன்று தடவைகள் பி.எஸ்.ஆரின் டெல்லி வீட்டுக்கு சென்று தங்கியிருக்கிறேன். சாப்பிட்டிருக்கிறேன். முதல் முறை, தமிழ்நாடு செய்தித் தொடர்புத் தலைமைச் செயலாளராக இருந்த கவிஞர் தங்கவேலு (‘சுரபி’) என்னை டெல்லிக்குப் போய், பத்திரிகையாளர்கள் குழுவில் சேர்ந்து கொள்ளும்படி அனுப்பி வைத்தார். விமானப் பயணமும் புதிது. டெல்லியும் புதிது. அப்போது பி.எஸ்.ஆர்.தான் கை கொடுத்தார்.

அவருடைய மகள் ஆனந்தி -அன்று உயர்நிலைப்பள்ளி மாணவி – அவள் அறை நிறைய அலமாரி அலமாரியாக ஆங்கில நாவல்களை அடுக்கி வைத்திருப்பதைக் கண்டு ஆச்சரியப்பட்டேன். இப்போது அவர் நியூ ஜெர்ஸியில், புகழ் பெற்ற ஒரு மருந்து நிறுவனத்தில், புற்று நோய்க்கான மருந்துகள் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்து வருகிறார்.

நானும் ரங்கநாதனும் நண்பர்களாயிருப்பது போல, என் மனைவியும் ரங்கநாதனுடைய மனைவியும் நெருங்கிய சினேகிதிகள். பீங்கான் கிண்ணம், நூதன் திரி ஸ்டவ், மோடா என்று இவள் எது கேட்டாலும் அவர் டெல்லியிலிருந்து அனுப்பிக் கொண்டேயிருப்பார். என் குடும்பத்தில் பிரச்னையும் வேதனையும் ஏற்பட்ட சமயங்களில் அவர்கள் இருவரும் ஆறுதலும் தேறுதலும் தந்ததை எங்களால் மறக்க முடியாது.

கடைசியாக ஒரு கடுகுச் செய்தி: பி.எஸ்.ஆர். எனக்கு தூரத்து உறவு. என் மருமகளின் தங்கைக்கு இவர் பெரிய மாமனார். (புரிந்து கொண்டால் சரி.)

---

நான்ஏன் பஃபேயை வெறுக்கிறேன் என்றால்…

‘‘எல்லோரும் டிபன் சாப்பிட்டுவிட்டு புரொக்ராமுக்கு போகலாம்’’ என்று யாரோ குரல் கொடுத்ததும் எல்லோரும் சிற்றுண்டிகள் வைக்கப்பட்டு ஸ்டவ்கள் எரிந்து கொண்டிருந்த சூடான மேஜைகளை நோக்கி நகர்ந்தார்கள். நானும்தான். என் நண்பர் செல்வராமன், பாலாம்பிகா ஹாலில் தன் மகளின் நடன அரங்கேற்றத்ம் இருப்பதாக அழைத்ததால் வந்திருந்தேன். பஃபே விருந்தில் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய முதல் விதி: முன்னோர்கள் என்ன செய்கிறார்களோ, அதையே செய்ய வேண்டியது. அதன்படி பார்க்காத மாதிரி பார்த்து வைத்துக் கொண்டு, அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த தட்டிலிருந்து ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டேன்.

முதல் பாத்திரத்தில் மஞ்சள் நிறத்தில் ரசமலாய் மிதந்து கொண்டிருந்தது. ‘ஈசனோடாயினும் ஆசை அறுமின்’ என்ற பெரியவர்கள் சொல்லியிருந்த போதிலும் எந்தச் சர்க்கரை வியாதிக்காரனுக்கும் இனிப்பு ஆசை மட்டும் விடுவதில்லை. வசதியான கரண்டியால் லாகவமாக எடுத்துத் தட்டில் வைத்துக் கொண்டேன். அடுத்து பொங்கல் (ரவா உப்புமாவாகவும் இருக்கலாம்) அதில் முக்கால் கரண்டி. பிறகு அழகிய, சிவப்பான இளம் வடைகள்- வடை சைஸில் பெரிதாகவே இருந்தது. அடுத்த பாத்திரம் இட்லி. அதன் பிறகு பளபளவென்ற ஜொலிப்புடன் மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த தோசை- அதில் ஒன்றையும் பக்கத்திலேயே தொட்டுக் கொள்ள வைத்திருந்த உருளைக்கிழங்கு மசாலாவில் அரைக் கரண்டியும் போட்டுக் கொண்டேன்.

இனி, பத்திரமாக ஒரு மேஜையை அடைய வேண்டியதுதான் என்று தீர்மானித்த போதுதான் அதிர்ச்சி. உட்கார்ந்து சாப்பிடுவதற்கான மேஜை எதுவும் காணோம். என்னைத் தவிர மற்ற எல்லோரும் அனுபவஸ்தர்கள். பஃபேக்கு பழக்கப்பட்ட புத்திசாலிகள். தட்டை லாகவமாகப் பிடித்துக் கொண்டு ஸ்பூனையோ, விரலையோ உபயோகித்து ருசித்துக் ‌கொண்டிருந்தார். ஜாடியில் கைவிட்ட குரங்கு மாதிரி நான்தான் அத்தனை ஐட்டங்களையும் சின்னத் தட்டில் வைத்துக் கொண்டு முழித்தேனே தவிர, அவர்கள் முதலில் ரஸமலாய் சாப்பிட வேண்டியது; அதன்பின் பொங்கல்; அதன் பின்னர் வடை -இப்படி அவ்வப்போது விழுங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். (கணக்குப் பார்த்தால் நான் எடுத்துக் கொண்டதை விட இரண்டு மடங்கு அதிகமாகக் கூட இருக்கும்.)

‘‘என்ன, செளக்கியமா?’’ என்று முதுகுப் பக்கமாய் யாரோ விசாரித்தார்கள். ‘‘ஓ, நீங்க எப்படி இருக்கீங்க?’’ என்றபடி திரும்பினேன். தட்டின் அபாயமான முனையில் ரிஸ்க்கான விளிம்பில் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்த சாம்பார் சற்றே வெளியுலகத்தைப் பார்க்கும் ஆவலில் எட்டிப் பார்த்தது. ஒரு குண்டு அம்மையாரின் காஞ்சிபுரத்தில் ஒர துளி பட்டதோ- அல்லது பட்டதாக அவர் நினைத்துக் கொண்டாரோ- ஒரு முறைப்பு முறைத்தார். ‘‘ஹி…. ஹி…’’ என்றேன். (தர்மசங்கடமான கட்டங்களி்ல கைகொடுக்கும் வடமொழி தமிழ்ச் சொல். கண்டுபிடித்தவர்: எஸ்.ஏ.பி.)

அந்தக் கணத்தில்தான் எப்படிப்பட்ட பயங்கரமான போர்க்களத்தின் நட்டநடுவே நான் இருக்கிறேன் என்று புரிந்தது. கூட்டம் எக்கச்சக்கமாய் உள்ளது. எல்லோருமே தீனிப் பண்டாரங்கள். எல்லாத் தட்டுகளிலும் வழிய வழியச் சாம்பார், சட்டினி. ஆரம்பத்தில் நான் கண்ட நாசூக்குக்காரர்களின் எண்ணிக்கை குறைந்து ஆர்வலர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்திருந்தது. பேச்சும் வேகம்; அசைவுகளும் வேகம். ‘‘ஆயிரம் சொல்லுங்க… டோனி செய்தது மடத்தனம்தான்’’ என்று அடித்துப் பேசினார் ஒருவர். எனக்கும் அவருக்கும் சில அங்குலமே இடைவெளி. வேறொருத்தர், ‘‘அவளைக் கட்டிக்கிட்டு நான் படற பாடு’’ என்று சொல்லி நெற்றியில் படீரென்று அடித்துக் ‌கொண்டார். ஒரு கறுப்புக் கண்ணாடிப் பெண், ‘‘ஈஸி இன்ஸ்டால்மெண்ட்’’ என்று தன் கையை நீட்டி வளையலை இன்னொரு பெண்ணிடம் காட்டிக் கொண்டிருந்தார்.

நின்று கொண்டே, தட்டில் இருப்பதைத் தின்று கொண்டே, மறு கையையும் ஆட்டியபடி பேச சிலரால் எப்படி முடிகிறது என்ற வியப்புடன் நான் சாப்பிடவும் முடியாமல், கையை நீட்டவும் முடியாமல், தட்டைப் பிடித்துக் கொள்ளவும் முடியாமல் கோமாளி மாதிரி தடுமாறினேன். ஒன்றுமில்லாததற்கெல்லாம் உணர்ச்சிவசப்படுகிறவர்கள் தமிழர்கள் என்ற அவப்பெயர் உண்டு. ஆனால் அத்தனை உணர்ச்சி வசப்படுகிறவர்களும் இங்கே குழுமியிருந்ததுதான் ஆச்சரியம்! எனக்கு இன்விடேஷன் கொடுத்த செல்வராமன் கண்ணில் பட்டிருந்தால் நானும் உணர்ச்சிவசப்பட்டிருப்பேன். படவில்லை. இவ்வளவு அமளிகளுக்கு நடுவே ஒரு சர்வர் நீள அகலமான பெரிய ட்ரேயில் இரண்டு குடம் சாம்பாரை நிரப்பிக் கொண்டு வேகமாக நீந்தி என்னைக் கடந்து சென்றார். எனக்குக் குலை நடுங்கியது.

கொஞ்சம் சாம்பாரோ, இட்லி விள்ளலோ மேலே விழுந்துவிட்டால்தான் என்ன, அதற்கு இப்படி அலட்டிக் கொள்ள வேண்டுமா என நீங்கள் நினைப்பது புரிகிறது. காரணம் என்னவெனில் இந்த மாதிரி விசேஷ வைபவங்களுக்குப் போவதற்காகவே நான் வைத்திருந்த தும்பைப் பூ வெள்ளை கதர் வேட்டியும் கதர் சட்டையும் அன்றைக்கு அணிந்து கொண்டிருந்தேன். துளி கறை பட்டாலும் அக்கிரமப் பளிச்செனத் தெரியும்; ஒரு ட்ரே சாம்பார் கொட்டினால்..?

அங்கிருந்து நகர்ந்து தளத்துக்கு வரும் மாடிப்படியின் கைப்பிடி ரெய்ல்ஸில் சாய்ந்தாற்போல் நான் நின்றிருந்தேன். இறங்கிச் செல்வோரும், ஏறி வருவோரும் என் முதுகைச் செல்லமாய் உரசிக் கொண்டே போனார்கள் அல்லது வந்தார்கள். ‘‘சீச்சீ1 அங்கே போய் வாங்கித் தர்றேன். அங்கிள் வச்சிருக்கிறதை எடுக்கக் கூடாது’’ என்று ஒரு தாயின் குரல் கேட்டது. பார்த்தால் அவள் தோளிலிருந்த இரண்டு வயதுக் குழந்தை என் தட்டை- தட்டில் இருந்த எதையோ எட்டிப் பிடிக்க, தட்டிப் பறிக்க- முயன்று கொண்டிருந்தது. தாய் அதன் கையை மடக்கி மடக்கி அடக்கிக் கொண்டிருந்தாள். முள்ளின் மீது துணி விழுந்தாலும் துணியின் மீது முள் விழுந்தாலும் துணிக்குத்தான் ஆபத்து என்று ஏதோ ஒரு பழைய சினிமாவில் கேட்ட வசனம் ஞாபகத்துக்கு வந்தது. குழந்தைக்கும் தாய்க்கும் நடக்கும் போராட்டத்தில் யார் வெற்றி பெற்றாலும் என் வேட்டி சட்டைக்குத்தான் அபாயம் என்பதை உணர்ந்தபோது என் கை மேலும் அதிகமாக நடுங்கியது. காலில் எதுவோ தட்டுப்பட, கீழே பார்த்தேன். சாப்பிட்ட தட்டுகளைப் போடுவதற்காக நீல நிறத்தில் பெரிய பிளாஸ்டிக் பெட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது. தட்டை அதில் வைத்தேன். கடவுளுக்கு நன்றி சொன்னேன். நடையைக் கட்டினேன்.

வயிற்றெரிச்சலான பின்கதை ஒன்று இதற்கு உண்டு. அடு்த்த வாரத்தில் ஒரு நாள் ஒரு சூப்பர் மார்க்கெட்டில் செல்வராமனைப் பார்க்க நேரிட்டது. ‘‘சுஜியின் டான்ஸ் புரோகிராம் எப்படியிருந்தது?’’ என்று கேட்டார். ‘‘ஓ.. அருமையாயிருந்தது. ஆனால் எனக்குத்தான் டயமில்லை. மாமனாரை ரயிலேற்றிவிட வேண்டியிருந்ததால் சும்மா அஞ்சு நிமிஷம் இருந்துவிட்டு புறப்பட்டு விட்டேன்’’ என்றேன். ‘‘நீங்க வந்ததே பெரிய சந்தோஷம்! டிபன் சாப்பிட்டேளோல்லியோ?’’ என்றார். ‘‘சாப்பிட்டேனே…’’ என்றவன் அதோடு நிறுத்திக் கொண்டிருக்கலாம். ‘‘பஃபேயானதால சாப்பிடச் சிரமப்பட்டு விட்டேன்’’ என்று சொல்லி விட்டேன். ‘‘பஃபேயா? டைனிங் டேபிள் போட்டு, வந்தவர்களை உட்கார்த்தி வைத்து சர்வர்கள் பரிமாறும்படியான்னா ஏற்பாடு பண்ணினேன் ஸ்வாமி? போளி, பாதாம்கீர், ஸமோஸா’’ என்றவர் என் முகத்தைப் பார்த்து, ‘‘நீங்க பாலாம்பிகா ஹாலுக்குத்தானே வந்தேள்?’’ என்றார்.

‘‘ஆமாம்’’ என்றேன்.

‘‘எந்த ஃப்ளோர்?’’

‘‘இரண்டாவது ஃப்ளோர்!’’

‘‘அட ராமா! எங்காத்து ஃபங்ஷன் மூணாவது ஃப்ளோர்லன்னா நடந்தது? ரெண்டாவது ஃப்ளோர்ல ஒரு…’’

நான் மடையன்தான். ஆனால் செல்வராமன் சொல்லும் மீதியையும் கேட்டுக் கொண்டு நிற்கும் அளவுக்கு அல்ல.

-‘அம்பலம்’ மின்னிதழில்

---

டாக்டர் ருத்ரன்

‘காதல் கல்யாணங்கள் பல சமயங்களில் தோல்வியாக முடிகின்றனவே, ஏன்?’ என்று புகழ்பெற்ற மனஇயல் நிபுணரான டாக்டர் ஆர்.கே.ருத்ரனிடம் கேட்டேன்.

‘இரண்டு காரணங்கள்தான். பணம், ஜாதி’ என்றார் சுருக்கமாக. ‘பணம் என்பது புரிகிறது. பட்டண வாழ்கையில் இவனுடைய சம்பளம், அவளுடைய சம்பளம், இவனுடைய நட்புக்கள், அவளுடைய நட்புக்கள் என்று பல பிரச்சனைகள் ஏற்படுவது சகஜம்தான். ஆனால் ஜாதி எங்கே வந்தது? நகர்புற வாழ்க்கையில் ஜாதியையெல்லாம் மூட்டை கட்டி வைத்துவிட்டுத்தானே காதல் கல்யாணம் செய்து கொள்கிறார்கள்? என்று கேட்டேன்.

‘நீங்கள் நினைப்பது தப்பு. ஆரம்பத்தில் ஜாதி வித்தியாசங்கள் பெரிதாய்த் தெரியாது. மணந்துகொண்டு இல்லறம் தொடங்கிய பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஜாதி வித்தியாசங்கள் தோன்றும். பரம்பரை பரம்பரையாக மனசுக்குள் ஊறி வந்திருக்கும் யதார்த்தங்கள் முளைக்க ஆரம்பித்து விசுவரூபம் எடுக்கும். பெற்றோர்களும் உறவினர்களும் அந்த சிறிய தீயை ஊதிவிட்டுப் பெரிதாக்குவார்கள். பல பேர்களின் வாழ்க்கையில் இதைப் பார்த்திருக்கிறேன். ஒரே ஜாதியாக இருந்தால் ஓரளவு பிழைப்பார்கள். வேறு வேறு ஜாதியாக இருந்தால் பிரச்னைதான், என்று அழுத்தமாகச் சொன்னார் டாக்டர்.

பதினைந்து வருஷங்களுக்கு மேலாக டாக்டர் ருத்ரனை எனக்குத் தெரியும். பத்திரிக்கைகளில் ஏராளமாக எழுதியவர். டிவியில் பேட்டிகள் கொடுத்தவர். விவாத அரங்குகளில் பங்கேற்றவர். அவருடன் டெலிபோனில் சில முறைகள் பேசியிருக்கிறேன தவிர நேரடியாகப் பார்த்தது கிடையாது. (என்று நினைக்கிறேன்)

சில வருஷங்களுக்கு முன் விஜய் இரட்டை வேடங்களில் நடித்து வெளிவந்த ‘அழகிய தமிழ் மகன்’ படத்தில் ஒரு சைக்கியாட்ரிஸ்ட் பாத்திரத்தில் சைக்கியாரிஸ்டாகவே நடித்தார் ருத்ரன். விஜய்க்கு அதில் இரட்டை வேடங்கள். குறிப்பிட்ட சில சொப்பனங்கள் பின்னர் அசலாகவே நடக்கின்றன என்பது விஜய்யின் அனுபவம். அதனால் பயம் ஏற்பட்டு மனநல நிபுணரான டைரக்டர் ருத்ரனிடம் சென்று ஆலோசனை கேட்க, ‘இஎஸ்பி’ எனப்படும் அந்த மனநிலை உண்மையானதுதான் என்றும் கனவின்படி நடப்பது நிச்சயம் என்றும் அவர் விளக்குகிறார்.

தற்கொலைகள் ஏன் நடக்கின்றன என்று ஒரு பத்திரிகையில் பேட்டி கொடுத்திருப்பதைப் படித்ததும் அவரை சந்தித்துப் பேச வேண்டும் என்ற ஆவல் ஏற்பட்டது. போனில் தொடர்பு கொண்டு, எப்போது வந்தால் அவருக்கு சௌகரியமாக இருக்கும் என்று கேட்டேன்.

அதிர்ச்சியுடன், ‘நீங்கள் என்னைப் பார்க்க வருவதாவது! நானே உங்களைப் பார்க்க வருகிறேன்,’ என்று கூறிய டாக்டர் ருத்ரன். இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பு என் இல்லத்துக்கு வருகை தந்தார். கூடவே உமா மகேஸ்வரி என்ற சைக்காலஜிஸ்ட் பெண்மணியும் வந்தார்.

மாலை ஐந்தரை மணி சுமாருக்கு வந்த டாக்டர் ருத்ரன் ஒன்பதரை மணி வரைப் பல விஷயங்களைப் பற்றி சரளமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். புராண காலத்து மகரிஷிகளைப் போல கம்பீரமான தாடி. இரு கைகளாலும் அடிக்கடி மாற்றி மாற்றி அதை உருவிக்கொண்டு பேசுகிறார். கண்களில் நல்ல தீட்சண்யம். கூர்மையாக நம்மைப் பார்த்தபடி உரையாடுகிறார். மனித உறவுகள் செம்மைப்பட வேண்டுமானால் eye – contact மிக முக்கியம் என்பது அவர் வலியுறுத்தி சொல்லும் விஷயங்களில் ஒன்று. கண்ணுக்கு கண் நேரே பார்த்துப் பேசினால் உள்ளத்தில் உள்ளது உள்ளபடி வெளிப்படும் என்கிறார்.

சிறு வயது முதல் தன்னிடம் தனியான அன்பு செலுத்தி, டாக்டராகப் பட்டம் பெறும்படி வளர்த்தவர் தன் அத்தைதான் என்று நன்றி விசுவாசத்துடன் தெரிவித்த டாக்டர் ருத்ரன், தான் வழிபடும் தெய்வம் காமாட்சி அம்மன் என்கிறார். நெற்றியில் பளிச்சென்று துலங்கும் சிவப்புக் குங்குமம் அதற்கு சான்று கூறுகிறது. காலம் சென்ற டாக்டர் மாத்ருபூதம்தான் தனக்கு குரு என்றார். (மாத்ருபூதம் மிகுந்த நகைச்சுவை உணர்வு கொண்டவர் ருத்ரன் சீரியசான மனிதராக இருக்கிறார்).

பேசிக் கொண்டிருந்தபோதுதான் நான் முதலில் குறிப்பிட்ட காதல் கல்யாணப் பிரச்சனை வந்தது. குடும்பத்தில் எதிர்ப்பு இருப்பதே இவர்களில் பெரும்பாலோருக்குப் பிரச்சனை. பையனை வெளியே அனுப்பிவிட்டுப் பெண்ணிடம் தனியே விசாரிப்பேன். ஏன் அவர்களுக்கு உன்னைப் பிடிக்கவில்லை என்று விவரத்தைக் கேட்டு வைத்துக் கொண்டு பிறகு பையனைக் கூப்பிட்டுப் பேசுவேன். சிக்கல் எங்கே இருக்கிறது என்பது எனக்குத் தெளிவாகிவிடும்’ என்றார் டாக்டர்.

ஆனால், வெறும் விரக்தி, தோல்வி மனப்பான்மை, கசப்புணர்ச்சி – இப்படிப் பல காரணங்களுக்காக ஆலோசனை கேட்பவர்களும் உண்டு. வெறுமென பேசி, விவாதித்து, ஆலோசனை கூறி அனுப்புவது பழைய நடைமுறை. இப்போது அப்படி இல்லை. ஒவ்வொரு விதமான மன நோய்க்கும் ஒவ்வொரு விதமான மாத்திரை மருந்துகள் வந்திருக்கின்றன. தக்கபடி ப்ரிஸ்கிருப்ஷன் தருகிறேன் என்கிறார் டாக்டர் ருத்ரன். ஆனால், அவற்றை சரியானபடி உட்கொள்ளாவிட்டால் பலன் இருக்காது என்றவர், தன் நெஞ்சைத் தொட்ட நிகழ்ச்சி ஒரு தாயைப் பற்றியது என்றார். வளர்த்து பெரியவனான மகனுக்கு மனச் சோர்வு ஏற்பட்டிருக்கிறது என்று இவரிடம் அழைத்து வந்தாராம் அந்தத் தாய். இவரும் மருந்துகளைத் தந்தாராம். ஆனால் அவன் சில நாட்களில் இறந்து விட்டான். பின்னர் அந்த அம்மா இவரைப் பார்க்க வந்தார். தகுந்த சிகிச்சை தரவில்லை என்று சண்டை பிடிக்கப் போகிறார் என்று எதிர்பார்த்தவருக்கு ஆச்சர்யமான அனுபவம். என் பிள்ளை நீங்கள் கொடுத்த மருந்துகளை சரியாகவே சாப்பிடவில்லை. அதனால் தான் இறந்துவிட்டான். இப்போது எனக்கு அவனைப் போலவே மனச்சோர்வு ஏற்பட்டிருக்கிறது. மருந்து கொடுங்கள், ஒழுங்காக சாப்பிடுகிறேன்’ என்றாராம் அந்தத் தாய்.

இந்தத் தலைமுறை இளைஞர்கள் எல்லாவற்றிலும் வேகமும் அவசரமும் காட்டுகிறார்கள் என்றும், அது தவறு என்றும் டாக்டர் ருத்ரன் அபிப்பிராயப்படுகிறார். ‘உடனே படிப்பு, உடனே வேலை, உடனே வெளிநாடு, உடனே எக்கச்சக்க சம்பளம் என்று அவசரம் காட்டுவது, வாழ்க்கையைப் பற்றிய விரிவான, ஆழமான பார்வையைத் தடுக்கிறது’ என்கிறார்.

நாலைந்து உறவினர்களுடன், சென்னை கோடம்பாக்கம் டாக்டர் சுப்பராயன் நகரில் ஆலோசனை க்ளினிக் நடத்தி வருகிறார் ருத்ரன். (ஃபோன்: 24811140, 23727738). ஆனால் குறிப்பிட்ட சில கிழமைகளில் மட்டும்தான் அவரை சந்திக்க முடியும்.